Postanowienie SN z dnia 17 listopada 2010 r., sygn. II KZ 45/10

Przepisy obligują prezesa sądu, do którego wniesiono kasację, do odmowy jej przyjęcia (art. 530 § 2 k.p.k.), jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa m.in. w art. 429 § 1 k.p.k. (np. wniesienie środka odwoławczego przez osobę nieuprawnioną), a także przewidują zaskarżalność tego rodzaju decyzji procesowej do Sądu Najwyższego (art. 530 § 3 k.p.k.).

Z uzasadnienia:

„Zgodnie z przepisem art. 110 § 1 k.p.s.w. w sprawach o wykroczenia kasację wnieść może jedynie Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich, a w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych także Naczelny Prokurator Wojskowy. W świetle jednoznacznej treści powołanej wyżej normy prawnej oczywiste jest, że uprawnienie do wniesienia tego rodzaju nadzwyczajnego środka zaskarżenia nie przysługuje stronom postępowania, w tym obwinionemu, zaś możliwość poddania kontroli kasacyjnej każdego prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie sądowe w sprawie o wykroczenia istnieje wyłącznie w drodze wystąpienia przez stronę ze stosownym wnioskiem do jednego ze wskazanych wyżej podmiotów szczególnych. Wobec powyższego nie może budzić wątpliwości, że Tomasz R. nie był osobą uprawnioną do wniesienia w niniejszej sprawie kasacji, a to implikowało wydanie zaskarżonej decyzji procesowej, która znajduje podstawę w treści powołanych w zarządzeniu przepisów art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. i jest merytorycznie trafna. W konsekwencji skutkować musiało to utrzymaniem w mocy zaskarżonego zarządzenia, którego zasadności nie podważyła w najmniejszym stopniu argumentacja zawarta we wniesionym przez ukaranego środku odwoławczym.