Wyrok SN z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. IV KK 282/10

Przepis art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. w sposób całkiem jasny, a zarazem jednoznacznie kategoryczny wyklucza dopuszczalność rozstrzygania w różnych postępowaniach o tej samej szkodzie. Jeżeli roszczenie wynikające z popełnienia przestępstwa jest przedmiotem innego postępowania albo o roszczeniu tym prawomocnie orzeczono, to nie jest możliwe orzekanie o obowiązku naprawienia szkody i to niezależnie od tego, w jakim unormowaniu upatruje się podstawy rozstrzygania o tym obowiązku. Wobec treści art. 415 § 5 k.p.k. sąd nie powinien orzekać o środku karnym przewidzianym w art. 46 § 1 k.k. w sytuacji, gdy zachodzi tożsamość roszczenia, którego dotyczy wniosek o naprawienie szkody z roszczeniem, o którym orzeczono prawomocnym nakazem zapłaty. Powyższy przepis przesądza o braku możliwości nałożenia obowiązku naprawienia szkody w sytuacji w nim opisanej, chociażby w świetle przepisów prawa materialnego takie orzeczenie było obligatoryjne. Chodzi o wyeliminowanie sytuacji, w której w związku z tą samą szkodą dochodzi do wydania dwóch tytułów egzekucyjnych.

Sąd Najwyższy w składzie: SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Jerzy Steckiewicz SSA del. do SN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) Protokolant Danuta Bratkrajc przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz-Śliwy

w sprawie Zbigniewa K. skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 23 listopada 2010 r., kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanego, od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 19 sierpnia 2009 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w R. z dnia 2 marca 2009 r.,