1. Postanowienie sądu kasacyjnego o pozostawieniu kasacji bez rozpoznania nie stanowi orzeczenia zapadłego w następstwie rozpoznania kasacji, może zatem być ono zaskarżone w trybie kasacji (arg. ex art. 463 § 1 w związku z arg. a contrario art. 467a § 2 kpk). 2. Wobec treści art. 468 kpk i statusu osoby represjonowanej w postępowaniu o stwierdzenie nieważności orzeczenia nie jest dopuszczalne wniesienie
Skazaniem na karę pozbawienia wolności uzasadniającym obligatoryjne zarządzenie wykonania kary na podstawie art. 78 § 1 k.k. jest skazanie na taką karę także z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
1. W przypadku dokonania przez sprawcę dwu czynów zachowanie należące do ustawowego zespołu znamion czynu wcześniej popełnionego i statuujące kwalifikowany typ przestępstwa nie może być jednocześnie okolicznością statuującą kwalifikowany typ przestępstwa wobec drugiego, odrębnego czynu, popełnionego po pewnym czasie. 2. Włamanie, w rozumieniu art. 208 k.k., jest środkiem wiodącym do celu, to znaczy
Brzmienie art. 467 § 2 k.p.k. nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że jeżeli chodzi o tryb i konsekwencje przeprowadzania kontroli formalnych warunków dopuszczalności kasacji, to przepis ten stanowi lex specialis względem art. 377 § 2 k.p.k. Jasne jest w szczególności, że kontroli tej dokonuje nie prezes sądu odwoławczego, lecz sąd odwoławczy w składzie jednego sędziego, że sąd ten orzeka
1. Zakaz wyrażony w art. 30 § 3 k.p.k., że sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia zaskarżonego w trybie kasacji, nie może orzekać co do tej kasacji, obejmuje nie tylko orzekanie w przedmiocie merytorycznej zasadności kasacji, ale również wydawanie orzeczeń blokujących jej rozpoznanie (w postaci wydania postanowienia o pozostawieniu kasacji bez dalszego biegu lub postanowienia o pozostawieniu
Użyte w art. 22 § 1 kk pojęcie zamach nie musi być rozumiane jako zachowanie niebezpieczne, czyli związane ze stosowaniem przymusu fizycznego stanowiącego potencjalne niebezpieczeństwo dla zdrowia czy życia ludzkiego. Może nim być również zachowanie bierne (bierny opór), bądź agresja słowna (wypowiadanie obelżywych słów i wszelkiego rodzaju gróźb) zmierzające do wywołania zmiany w świecie zewnętrznym
Obowiązujące przepisy kodeksu postępowania karnego upoważniają sąd wojewódzki do wydania listu żelaznego również w postępowaniu przygotowawczym.
W związku z tym, że stronie kasacja nie przysługuje od orzeczenia, które uprawomocniło się w pierwszej instancji, nie przysługuje ona również od niezaskarżalnego wyroku sądu rejonowego w sprawach o wykroczenia.
W wypadku umorzenia postępowania z powodu znikomego stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu (art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k.) oskarżycielowi posiłkowemu przysługuje od oskarżonego zwrot wyłożonych kosztów zastępstwa adwokackiego. Podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowią przepisy art. 80 k.p.k. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.
1. Do wprowadzonego ustawą z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie kodeksu karnego, kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) wydłużonego terminu przedawnienia wykonania kary pozbawienia wolności do 35 lat, przewidzianego w art. 107 pkt 1 k.k., ma zastosowanie art. 2 § 1 k.k. Oznacza to, że przepis art. 107 pkt
Jeżeli w kasacji nie wymieniono uchybień wskazanych w art. 463a § 1 k.p.k., to w rachubę wchodzi zastosowanie przepisu art. 105 k.p.k., w związku z czym należy wezwać wnoszącego kasację do usunięcia tego braku, polega on bowiem na tym, że pismo nie odpowiada wymaganiom formalnym, przewidzianym w przepisach szczególnych, a brak jest tego rodzaju, że pismo nie może otrzymać biegu (arg. ex. art.
1. Wstępnej kontroli warunków dopuszczalności kasacji dokonuje sąd odwoławczy (art. 467 § 2 k.p.k.), ale spełniając tę właśnie rolę działa on nie jako sąd odwoławczy, ale jako sui generis sąd pierwszoinstancyjny. Rolę sądu odwoławczego w tym układzie procesowym pełni Sąd Najwyższy. 2. Ustawa nie zastrzega, że art. 409 k.p.k. dotyczy jedynie decyzji zamykających drogę do wydania wyroku przez sąd pierwszej
1. Zamyka drogę do wydania wyroku (in concreto do wydania wyroku w postępowaniu kasacyjnym) taka i tylko taka decyzja, która zamyka tę drogę bezwarunkowo, czyli decyzja kształtująca taką sytuację, w której pewne jest, że wydanie wyroku w danym postępowaniu nie nastąpi. Prawidłowość czy nieprawidłowość ocen sądu nie może determinować dopuszczalności lub niedopuszczalności (ustalanej wszak in abstracto
Ciężar dowodu co do istnienia okoliczności uzasadniających ewentualne zwolnienie od kosztów spoczywa na stronie ubiegającej się o to zwolnienie. Sam fakt przebywania przez oskarżonego w zakładzie karnym nie stwarza domniemania, iż nie jest w stanie wyłożyć opłaty od kasacji.
Pełnomocnik strony nie jest ograniczony co do kierunku czynności podejmowanych w imieniu swojego mocodawcy i stąd też każda czynność, nawet niekorzystna dla reprezentowanego, podjęta w granicach umocowania, wywołuje dla niego skutki, w tym również niekorzystne. Dotyczy to także zaniechania podjęcia czynności, a w szczególności wniesienia środka odwoławczego czy uchybienia terminowi z tym środkiem związanemu
Wprowadzone przez ustawę z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) nowe kwotowe uregulowanie wartości mienia stanowiącej podstawę rozgraniczenia przestępstwa od wykroczenia, nawet jeżeli powoduje, iż poszczególne czyny, gdyby oceniać je oddzielnie, stanowiłyby
Artykuł 215 § 1 kk w powiązaniu z art. 120 § 3 kk nie pozwala na wyłączenie sprawcy kradzieży z grona osób, na rzecz których działa przyjmujący lub ukrywający rzecz uzyskaną za pomocą kradzieży, pod warunkiem, że przyjęciu lub pomocy w ukryciu rzeczy towarzyszy zamiar przysporzenia korzyści majątkowej choćby tylko sprawcy kradzieży.
Przez skazanie za przestępstwo popełnione w warunkach określonych w art. 60 § 1 kodeksu karnego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475), rozumieć należy także wypadki skazania z zastosowaniem przy wymiarze kary art.
1. W razie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego zagadnienie zasięgania opinii instytutu lub wezwania innych biegłych jest bez reszty unormowane w art. 182 kpk. O tym, że w tym zakresie art. 155 § 3 kpk w ogóle nie wchodzi w rachubę, przekonuje uzmysłowienie sobie konsekwencji odmiennego unormowania. Rzecz mianowicie w tym, że gdyby w tym względzie należało stosować art. 155 § 3 kpk, to strona niezadowolona
Nie można identyfikować kontroli kasacyjnej prawomocnych orzeczeń z odmienną w swych założeniach i o wiele szerszą kontrolą apelacyjną nieprawomocnych orzeczeń sądowych.
W wypadku, gdy ustawa nowelizująca kodeks postępowania karnego, a wprowadzająca zmianę właściwości rzeczowej sądów, nie zawiera w tym zakresie odrębnych przepisów intertemporalnych, nie można stosować art. VIII i IX przepisów wprowadzających kodeks postępowania karnego, lecz stosuje się art. 25 § 1 i 2 k.p.k. Oznacza to, że w sprawach o przestępstwa określone w art. 210 § 1 k.k. w których akt oskarżenia
Użyte w art. 60 § 2 k.k. określenie ponownie oznacza, że dla przyjęcia powrotu sprawcy do przestępstwa popełnionego w warunkach określonych w tym przepisie konieczne jest uprzednie skazanie sprawcy z zastosowaniem art. 60 § 1 k.k., ale nie za jakiekolwiek przestępstwo umyślne, lecz albo za takie samo przestępstwo, jak aktualnie zarzucone (tożsamość jednostkowa), albo za przestępstwo należące
Użyte w art. 3 ust. 1 in fine ustawy z dnia 12 lipca 1995 r. o zmianie Kodeksu karnego, Kodeksu karnego wykonawczego oraz o podwyższeniu dolnych i górnych granic grzywien i nawiązek w prawie karnym (Dz.U. nr 95, poz. 475) sformułowanie w innych ustawach nie obejmuje ustawy karnej skarbowej, a pojęcia przestępstwo i wykroczenie, o których mowa w art. 3 ust. 2 tejże ustawy, nie dotyczą przestępstw
