Wyrok SN z dnia 9 września 1996 r., sygn. III KKN 58/96

1. W przypadku dokonania przez sprawcę dwu czynów zachowanie należące do ustawowego zespołu znamion czynu wcześniej popełnionego i statuujące kwalifikowany typ przestępstwa nie może być jednocześnie okolicznością statuującą kwalifikowany typ przestępstwa wobec drugiego, odrębnego czynu, popełnionego po pewnym czasie.

2. „Włamanie”, w rozumieniu art. 208 k.k., jest środkiem wiodącym do celu, to znaczy do dokonania kradzieży, a zatem zamiar zaboru powinien wystąpić co najmniej równocześnie (jeśli nie z wyprzedzeniem czasowym) z podjęciem czynności polegających na pokonywaniu przeszkody materialnej.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 9 września 1996 r. sprawy Jacka T., oskarżonego z art. 214 § 1 k.k. i art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 10 § 2 k.k. oraz art. 208 k.k., z powodu kasacji wniesionej przez Prokuratora Wojewódzkiego w L. z dnia 22 marca 1996 r. – oddalił kasację (...).

Uzasadnienie

Jacek T. został oskarżony o to, że:

I. W nocy z 22 na 23.V.1995 r. w K. zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki „Fiat 126 p” należący do Kazimierza S., a następnie uszkodził go w ten sposób, że skacząc po nim pogiął karoserię, powybijał szyby, a nadto spryskał wnętrze samochodu gaśnicą, powodując swoim działaniem straty w wysokości 1.500 zł, tj. o czyn określony w art. 214 § 1 k.k. i art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 10 § 2 k.k.