Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lutego 2017 r., sygn. II SA/Wa 1540/16
Ugruntowany jest pogląd, iż obowiązujące przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstaw do utożsamiania wydania decyzji z jej doręczeniem. Wydanie, sporządzenie decyzji zgodnie z wymaganiami art. 107 § 1 K.p.a. jest czynnością wywołującą oznaczone skutki prawne.
Sądy administracyjne nie są uprawnione do dokonywania oceny tego, w jaki sposób organy administracji wypełniają treści pozasystemowych kryteriów słusznościowych czy celowościowych, realizując określoną politykę stosowania prawa administracyjnego.
Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające z regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować
Podkreśla się, że wojewódzki sąd administracyjny ma obowiązek przeanalizować i odnieść się do wszystkich zarzutów skargi.
Ocena prawna dotyczy dotychczasowego postępowania organów w sprawie, a wskazania stanowią konsekwencję tej oceny. Ich celem jest zapobieżenie w przyszłości błędom stwierdzonym w postępowaniu administracyjnym w trakcie kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia. Braku kompletności uzasadnienia nie można utożsamiać z ewentualną wadliwością jego argumentacji. Wobec nieumieszczenia w wyroku wskazań co do dalszego
Przepisy o wyłączeniu pracownika organu administracji publicznej można stosować tylko w przypadku, gdy osoba będąca obsadą personalną organu jest stroną postępowania, a zatem gdy jej, jako osoby fizycznej, dotyczy sprawa będąca przedmiotem postępowania administracyjnego.Teza od Redakcji