Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 lutego 2017 r., sygn. II SA/Sz 962/16

Kombatanci

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędzia WSA Maria Mysiak (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 lutego 2017 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...] wydaną na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c oraz art. 22 § 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (j.t.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1206, zwanej dalej: "ustawą o kombatantach"), Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił A.D. przyznania uprawnień kombatanckich.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, że zainteresowany wniósł podanie o przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu pobytu w obozie w P. Organ stwierdził, że okoliczność przebywania w przedmiotowym obozie po Powstaniu Warszawskim była wielokrotnie tematem opinii Instytutu Pamięci Narodowej (dalej w skrócie: "IPN"), a także rozstrzygnięć sądów administracyjnych. W opinii Prezesa IPN z dnia [...] stwierdzono, że obóz w P. nie spełnia przesłanek z art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. b i c ustawy o kombatantach. Opinię tę sporządzono na podstawie ekspertyzy dr M.W., że przedmiotowy obóz nie był obozem koncentracyjnym ani zagłady.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A.D.. Według strony organ winien przyjrzeć się uważnie art. 4 ust. 1 lit. b i c ustawy o kombatantach, który określa sytuacje dzieci do lat 14 w "innych miejscach odosobnienia".

Decyzją z dnia [...], nr [...], Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...].

W uzasadnieniu decyzji podał, że dał wiarę twierdzeniom strony, iż w lipcu 1944 r. podczas trwania Powstania Warszawskiego został wysiedlony i przywieziony do obozu zbiorczego w P., gdyż większość cywilnych mieszkańców Warszawy spotkał podobny los. Zdaniem organu, kluczowe dla sprawy jest wyjaśnienie charakteru miejsc, w których zainteresowany przebywał. Organ wyjaśnił, iż w toku innych postępowań uzyskał opinię IPN stwierdzającą, że wnioskowane miejsce represji nie było miejscem odosobnienia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o kombatantach. Obóz w P. był obozem przejściowym, zarządzanym początkowo przez SS i niemiecką żandarmerię, od 11 sierpnia 1944 r. przez Wehrmacht. Ustalenia te w opinii IPN nie dają jednakże podstaw do stwierdzenia, że obóz w P., na tle innych miejsc hitlerowskiej kaźni, był miejscem odosobnienia, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy o kombatantach. Odnosząc się do podnoszonej przez stronę okoliczności wysiedlenia i wykonywania pracy przymusowej w miejscowości [...], organ stwierdził, że nie została ona przewidziana przez ustawodawcę polskiego, jako przesłanka uprawniająca do przyznania uprawnień kombatanckich.