1. Pojęcie "ważne względy" zawarte w art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/, będące pojęciem nieostrym w dużym stopniu utrudnia kontrolę sądową, niemniej jednak jej nie przekreśla. 2. Imię i nazwisko są własnością osoby, służą do jej indywidualizowania w rodzinie i społeczeństwie, są przeto elementem porządku publicznego, który należy chronić
Stwierdzenie przez organ administracji, że charakter pobytu osoby zameldowanej na pobyt czasowy w danej miejscowości posiada cechy stałości o czym świadczy jego długotrwałość, przebywanie w lokalu żony, brak stałego związania osoby zameldowanej na pobyt czasowy jako emeryta z inną miejscowością a także okoliczność, że żona z uwagi na stan zdrowia nie może przebywać na terenie miejscowości, w której
Jeżeli w danej miejscowości zameldowanie na pobyt stały nie wymaga uprzedniego zezwolenia, to decyzje wydane w tym przedmiocie są dotknięte wadą nieważności jako wydane bez podstawy prawnej - art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
1. Zameldowanie jest zapisem ewidencyjnym o charakterze czynności materialno-technicznej, stanowiącej dowód miejsca pobytu osoby nie łączącej się z uprawnieniami do lokalu. Zameldowanie nie należy do sfery spraw wymagających rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. 2. Jedynie w dwóch przypadkach zameldowanie wymaga uprzedniego wydania decyzji administracyjnej: - rozstrzygającej o charakterze
1. Nieustosunkowanie się przez organy administracji do zarzutów dotyczących naruszenia par. 7 ust. 2 uchwały nr 25 Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1957 r. w sprawie zasad zwalniania, przeszkalania i zatrudniania pracowników w związku z reorganizacją administracji /M.P. nr 6 poz. 57/ nie miało wpływu na wynik sprawy gdyż uchwała ta została uchylona uchwałą nr 304 Rady Ministrów z dnia 4 grudnia 1972
Uprawnienia administratora, właściciela, bądź innych osób zarządzających domem lub lokalem sprowadzają się do zawiadomienia organu administracji państwowej o obowiązku meldunkowym osoby, której on dotyczy i prowadzenia stosownej ewidencji. Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie dają natomiast podstaw do uzależnienia zameldowania
1. Jeżeli organy administracji państwowej sprawę osoby ubiegającej się o zezwolenie na pobyt stały w Warszawie rozważyły na tle par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./, w którym są wymienione fakultatywne, zależne od ich uznania przypadki
Zamiar wyrażony przez osoby podlegające zameldowaniu nie może być rozpatrywany tylko jako werbalne oświadczenie woli /chęć/, jeżeli z całokształtu okoliczności sprawy wynika, że pobyt tej osoby pod wskazanym adresem nie ma charakteru trwałego.
1. Uwzględniając zawartą w art. 25 par. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego i w art. 50 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151/ wolę ustawodawcy, będącą wyrazem równouprawnienia kobiety w małżeństwie - organ administracji państwowej rozpoznając wniosek o zmianę nazwiska w trybie ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963
Zgodnie z par. 21 rozporządzenia Ministrów Spraw Wewnętrznych i Spraw Zagranicznych z dnia 21 maja 1976 r. w sprawie zasad i trybu postępowania oraz właściwości organów w sprawach paszportowych /Dz.U. nr 20 poz. 129/, do postępowania w sprawach paszportowych stosuje się przepisy o postępowaniu administracyjnym, a więc również przepisy określające wymagania dla decyzji. Książeczka żeglarska, wydana
1. Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie przewidują wymeldowania lub zameldowania "z urzędu" przez organ administracji. Obowiązek meldunkowy wynika bezpośrednio z ustawy i brak jest podstawy prawnej do nakazania decyzją administracyjną dopełnienia obowiązku meldunkowego w określonym terminie. 2. Wprawdzie art. 8 ust. 2 ustawy
Udzielenie zezwolenia na pobyt stały przez organ administracji na podstawie par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ osobie, która deklaruje chęć opieki na spadkodawcą w lokalu zapisanym jej w testamencie, w przypadku gdy osoba ta ma własną
Dekret z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151 ze zm./ nie określa formy, w jakiej organ administracji państwowej wyraża odmowę dokonania wpisu w akcie stanu cywilnego, jeżeli zostanie stwierdzone, że oświadczenie złożone do wpisu nie jest zgodne ze stanem faktycznym lub gdy treść żądania co do treści wpisu wykracza poza zakres danych, jakie dekret ten przewiduje
Organ administracji państwowej władny jest do podjęcia decyzji administracyjnej w zakresie obowiązku meldunkowego wnioskodawcy a sprzeciw najemcy lokalu, w którym dokonuje się zameldowanie wymaga przeprowadzenia wszechstronnego postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia czy okoliczność zamieszkiwania wnioskodawcy pod wskazanym adresem nie budzi wątpliwości.
Uzyskanie zameldowania na okres ponad dwa miesiące może nastąpić po zaistnieniu okoliczności wymienionych przykładowo w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/. Wspólną ich cechą jest sytuacja, w której określony czasokres pobytu stałego trwa wprawdzie dłużej niż dwa miesiące ale po ustaniu szczególnych okoliczności uzasadniających
1. Art. 53 ust. 1 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym /Dz.U. nr 29 poz. 154/ ograniczył postępowanie dotyczące ewidencji ludności do jednoinstancyjnego ale wyłącznie w sprawach związanych z uzyskiwaniem zezwolenia na zmianę miejsca pobytu stałego i pobytu czasowego polegającego na przeniesieniu się do innej miejscowości. 2. Z przepisu par. 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych
1. Art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ dotyczy przebywania w sensie fizycznym w określonym miejscu /corpus/ oraz woli /animus/. Oba te elementy muszą występować łącznie. O stałości pobytu w danym miejscu decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów
1. Artykuł 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ nie wprowadza zasady stabilizacji nazwisk w sensie zakazu ich zmiany. Stwarzając ułatwienia przy zmianach ich brzmienia na polski ustawodawca dał jedynie wyraz preferowania imion i nazwisk polskich, zwalniając wnioskodawców od przeprowadzania dowodu występowania ważnych względów uzasadniających zmianę
1. Artykuł 10 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ stanowi, ze organ administracji ustala na wniosek strony pisownię lub brzmienie imienia i nazwiska w razie wątpliwości. Ustalenie pisowni imion i nazwisk nie jest zatem ograniczone tylko do wypadków, gdy te imiona lub nazwiska mają brzmienie lub pisownię niepolską. Powodem wydania takiej decyzji
Wskazanych przyczyn, dla których wnioskodawca ubiega się o zmianę nazwiska z "Kuczewski" na "Andrewski" /nazwisko Andrewski jako pochodne od imienia Andrzej ma bardziej polskie brzmienie, pozwoli na uniknięcie skojarzeń z innymi osobami noszącymi nazwisko Kuczewski a nadto stanowić będzie poszanowanie uczuć religijnych/ nie można ocenić jako uzasadnionych ważnymi względami.
W przypadku gdy fakt zamieszkiwania osoby ubiegającej się o zameldowanie na pobyt stały pod oznaczonym adresem nie budzi wątpliwości wskazuje na "zamiar stałego przebywania" zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ organ prowadzący ewidencję ludności obowiązany jest na podstawie zgłoszenia tej osoby dokonać jej zameldowania
Jeżeli organy administracji po dokładnym postępowaniu dowodowym prawidłowo ustaliły, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodzi żadna z sytuacji określonych w par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./, a osoba ubiegająca się o uzyskanie zezwolenia na pobyt
1. Ustalenie przez organ administracji pisowni nazwisk na podstawie i w czasie obowiązywania zarządzenia nr 72 Prezesa Rady Ministrów z dnia 7 kwietnia 1952 r. w sprawie pisowni nazwisk i imion w dowodach osobistych i tymczasowych zaświadczeniach tożsamości /nie publikowane/ nie stanowi obecnie okoliczności uzasadniającej uznanie za wadliwą decyzji o odmowie zmiany pisowni nazwiska na pierwotną, ponieważ
1. W prawie administracyjnym obowiązuje zharmonizowana z Konstytucją PRL zasada ogólna, w myśl której wszelkie ograniczenia obywateli w zachowaniach zgodnych z ich wolą mogą wynikać wyłącznie z przepisów prawa. Organ administracji zatem, wydając decyzję, nie może ani nałożyć na obywatela obowiązku, ani odmówić mu przyznania uprawnienia, jeżeli nie wykaże, że upoważniają go do tego konkretne przepisy
