Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 grudnia 2022 r., sygn. VII SA/Wa 921/22
Okoliczność, że w art. 95 pkt 4 u.g.n. ustawodawca dopuścił, dokonywany niezależnie od ustaleń planu miejscowego, podział nieruchomości w celu realizacji roszczeń do jej części, wynikających z przepisów u.g.n. lub z innych ustaw, zaś w art. 95 pkt 1 u.g.n. – podział w celu zniesienia współwłasności wyłącznie nieruchomości zabudowanej co najmniej dwoma budynkami, wzniesionymi na podstawie pozwolenia
Ewentualne wątpliwości interpretacyjne, czy zlokalizowanie zieleni urządzonej w otoczeniu zabudowy przeznaczonej na pobyt ludzi, nie stanowi przejawu nadużycia władztwa planistycznego, powinny być zwykle rozstrzygane przy zastosowaniu zasady in dubio pro natura (w razie wątpliwości na rzecz ochrony środowiska)
Przepis art. 229 u.g.n. stanowi wyjątek od zasady z art. 136 ust. 3 u.g.n., a w przypadku jego wystąpienia organ nie ma obowiązku badać przesłanek zwrotu nieruchomości, gdyż fakt zbycia nieruchomości osobie trzeciej lub ustanowienia prawa użytkowania wieczystego przed wejściem w życie u.g.n. wyłącza możliwość skutecznego zgłoszenia roszczenia o jej zwrot, niezależnie od wystąpienia przesłanek zbędności
Część graficzna stanowiąca załącznik do uchwały w sprawie planu miejscowego jest integralnym elementem aktu prawa miejscowego,
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest jednym z kluczowych aktów prawnych wpływających na realizację prawa własności, ale władztwo planistyczne gminy ma swoje granice w konstytucyjnie chronionych prawach, w tym w prawie własności. Przy ocenie zarzutów nadużycia władztwa planistycznego należy uwzględniać interes publiczny i nie można gwarantować bezwzględnej ochrony praw własności kosztem