Wyrok NSA z dnia 3 listopada 2022 r., sygn. II FSK 474/20
Odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki ciąży nie tylko na obecnych, ale również na byłych członkach zarządu, podobnie jak obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeśli zobowiązania spółki przewyższają wartość majątku.
Zgodnie z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, członek zarządu spółki kapitałowej odpowiada za zaległości podatkowe spółki, jeśli egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna i nie wykazał, że zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości. Członek zarządu jest zobowiązany złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości w ciągu dwóch tygodni od wystąpienia
1. Orzeczenie kasacyjne, o którym mowa w art. 233 § 2 o.p. nie stanowi w postępowaniu podatkowym zasady, lecz może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. 2. Decyzja kasacyjna powodująca przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji nie może być podjęta w innych
1. Wykładnia Trybunału Konstytucyjnego, mimo swej mocy interpretacyjnej, nie stanowi bezpośredniego źródła prawa i nie daje podstawy do wznowienia postępowań administracyjnych, chyba że wyrok ten powoduje utratę mocy obowiązującej danego przepisu. 2. Akt administracyjny wydany na podstawie przepisu uznawanego za niezgodnego z Konstytucją, nie jest automatycznie eliminowany, a jest podległy weryfikacji
Odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 Ordynacji podatkowej powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu.
1. Orzeczenie kasacyjne, o którym mowa w art. 233 § 2 o.p. nie stanowi w postępowaniu podatkowym zasady, lecz może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. 2. Decyzja kasacyjna powodująca przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji nie może być podjęta w innych