Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 20 czerwca 2023 r., sygn. II SA/Bk 246/23

Budowlane prawo; Ochrona środowiska

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 czerwca 2023 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. w P. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Uzasadnienie

Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:

W dniu 12 stycznia 2018 r. O. S.A. z siedzibą w W. wystąpiła do Starosty A. o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej "A. [...]", w skład której wchodzą: wieża strunobetonowa o wysokości całkowitej 40,0 m n.p.t. wraz z konstrukcjami wsporczymi pod anteny sektorowe i mikrofalowe oraz fundamentem do posadowienia ramy stalowej i urządzeń sterujących w postaci szaf na działce nr ewid. [...] (obręb 1) przy ul. [...] w A.

Organ pierwszej instancji, po ponownym rozpoznaniu sprawy decyzją z [...] lutego 2019 r. nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę we wnioskowanym zakresie. Odwołanie od tej decyzji wniosła S. Sp. z o.o. z siedzibą w P.

Wojewoda P. decyzją z [...] maja 2019 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy stwierdził, że materiał dowodowy zgromadzony przez organ pierwszej instancji jest wystarczający do udzielenia pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, bowiem zostały spełnione wymogi zawarte w przepisach prawa. Nie można zgodzić się z odwołującą spółką, że organ nieprawidłowo ustalił obszar ponadnormatywnego oddziaływania planowanej inwestycji. Wskazano, że załączony do projektu budowlanego rys. 14 przedstawia rzut poziomy zasięgu ponadnormatywnego promieniowania projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej na podstawie którego określono obszar oddziaływania planowanej inwestycji. Z projektu budowlanego wynika jednoznacznie, że na projektowanej wieży znajdować się będą anteny sektorowe, które będą nadawać z częstotliwością 800MHz, 900MHz, 1800MHz, 2100 MHz w kanałach przydzielonych przez Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Wskazano w nim wszystkie wymagane parametry planowanej inwestycji m.in. wysokość wieży strunobetonowej, wysokość zawieszenia środka anten, maksymalne EIRP na antenę, zakres nachylenia, przebieg głównej osi wiązki promieniowania. Podano, że dla stwierdzenia czy projektowana stacja bazowa telefonii komórkowej wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, istotną kwestią jest ustalenie, czy inwestycja ta zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze bądź potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Wskazanej kwalifikacji dokonuje się w oparciu o dwa kryteria określone w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia, tj. równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznaczoną dla pojedynczej anteny i odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anteny. Wskazano, że przez miejsca dostępne dla ludności należy rozumieć zgodnie z art. 124 ust. 2 ustawy - Prawo ochrony wszelkie miejsca, z wyjątkiem miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego. Przy wyznaczaniu odległości miejsc dostępnych dla ludności uwzględnić należy zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny oraz jej pochylenie. Z projektu budowlanego w części dotyczącej, m.in. kwalifikacji przedsięwzięcia na środowisko wynikało, że równoważna moc promieniowania izotropowo anten sektorowych wynosi nie mniej niż 5.000 W (wskazana w rozporządzeniu w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko wartość określa odległość środka elektrycznego od miejsc dostępnych dla ludzi, tj. 150-200 m) oraz nie mniej niż 10.000 W (wskazana w rozporządzeniu w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisk wartość określa odległość środka elektrycznego od miejsc dostępnych dla ludzi, tj. 200-300 m). Dla określenia czy projektowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięcia mogącego zawsze bądź potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, na załącznikach graficznych do powyższego opracowania przedstawiono rzuty poziome i pionowe przebiegu głównych osi promieniowania anten sektorowych w odległościach: 150 m, 200 m, 300 m od tych anten. W celu zakwalifikowania przedsięwzięcia zgodnie z rozporządzeniem istniała konieczność wyznaczenia EIRP dla każdej anteny sektorowej, a następnie przeanalizowanie przebiegu odpowiedniego wektora wiązki głównej promieniowania dla każdej z tych anten. W celu kwalifikacji przedsięwzięcia należało zbadać czy miejsca dostępne dla ludzi znajdują się w osi wiązek konkretnych nadajników i w odległości zależnej od ich mocy. Celem ustalenia czy planowana inwestycja wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach niezbędne było wykazanie czy w miejscach dostępnych dla ludności - na skutek realizacji planowanego przedsięwzięcia – będzie występowało ponadnormatywne promieniowanie emitowane przez anteny będące przedmiotem planowanego przedsięwzięcia. Analiza materiału dowodowego dowodzi, że w przedmiotowej sprawie miejsca dostępne dla ludzi nie znajdują się w osiach głównych wiązek promieniowania projektowanych anten. Stwierdzono, że w określonych w rozporządzeniu odległościach wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania dla każdej z projektowanych anten (przy uwzględnieniu jej azymutu i pochylenia) miejsca dostępne dla ludzi nie występują. Dlatego też uznano, że organ pierwszej instancji słusznie zakwalifikował planowaną inwestycję jako niewymagającą uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z analizy dokumentów wynikało jednoznacznie, że wiązki promieniowania ponadnormatywnego emitowane przez anteny sektorowe umieszczone na projektowanej stacji bazowej będą promieniowały w wolną przestrzeń niedostępną dla ludzi. Oprócz tego, analiza materiału dowodowego dowodziła, że wszystkie wymagane prawem parametry projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej zostały określone, zatem organy administracji architektoniczno-budowlanej posiadały wymagane dane, na podstawie których możliwe było dokonanie oceny inwestycji pod kątem wymogu uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zdaniem organu odwoławczego z akt sprawy wynikało, że wyjaśniono kwestię oddziaływania wnioskowanej inwestycji na środowisko. Ponadto organ pierwszej instancji zwrócił się do Burmistrza A. jako organu właściwego do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z prośbą o informację czy planowana inwestycja zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze bądź potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W odpowiedzi z 17 stycznia 2019 r. Burmistrz A. stwierdził, że żadna z przewidzianych planowaną inwestycją anten nie spełnia kryteriów kwalifikacji określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia. Mając na względzie powyższe, planowana inwestycja nie wymagała sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko i uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowania. Inwestor w projekcie budowlanym zawarł rysunki obrazujące przewidywany rozkład pól ponadnormatywnego promieniowania o wartościach wyższych od dopuszczalnych, sporządzone przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane. Wysokość zawieszenia środka anten sektorowych wynosiła 30 m oraz 39 m, a zakres nachylenia anten wynosił minimalnie 0° natomiast maksymalnie 6° oraz 8°. Z rysunków 3a oraz 3b znajdujących się w projekcie budowlanym (str. 23 i 24 projektu budowlanego) wynikało, że anteny, które znajdowały się będą na azymucie 80° będą emitowały ponadnormatywne promieniowanie w tilcie minimalnym na wysokości 22,3 m nad poziomem gruntu (maksymalny zasięg ponadnormatywnego oddziaływania - 120,5 m od anten), natomiast w tilcie maksymalnym 13,6 m (maksymalny zasięg ponadnormatywnego oddziaływania - 117,1 m od anten). Anteny na azymucie 210° oraz 320° będą emitowały ponadnormatywne promieniowanie w tilcie minimalnym na wysokości 31 m nad poziomem gruntu (maksymalny zasięg ponadnormatywnego oddziaływania - 125,1 m od anten), natomiast w tilcie maksymalnym na wysokości 21,8 m nad poziomem terenu (maksymalny zasięg ponadnormatywnego oddziaływania - 121,9 m od anten). Analizując przebieg ponadnormatywnego promieniowania anten umieszczonych na azymucie 80° oraz 320° stwierdzono, że istniejąca w tym miejscu zabudowa wynosi maksymalnie 8 m. Natomiast analizując anteny umieszczone na azymucie 210° stwierdzono, że istniejąca w tym miejscu zabudowa wynosi 6 m. Mając na uwadze powyższe organ odwoławczy stwierdził, że istniejące zabudowania znajdują się w miejscach gdzie nie występuje ponadnormatywne oddziaływanie projektowanej stacji bazowej telefonii komórkowej.