Wyrok WSA w Łodzi z dnia 20 lutego 2019 r., sygn. II SA/Łd 407/18

Budowlane prawo

Dnia 20 lutego 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Joanna Tarno, Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski, , Protokolant Referent stażysta Aleksandra Banasiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2019 roku sprawy ze skargi R. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...], znak: [...]; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi radcy prawnemu M. W., prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego w Ł. przy ulicy [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. a.bł.

Uzasadnienie

Starosta [...] decyzją z dnia [...] roku nr [...], zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej A wraz z wewnętrzną linią zasilającą numer [...] w m. N. gm. R. na działce nr ew. 99.

Od powyższej decyzji odwołania złożyli M. Ż., W. G., M. R., S. L. oraz R. S. Skarżący podnieśli, że inwestycja zaplanowana została na terenach zielonych, rolniczych, nieprzeznaczonych do celów przemysłowych, będzie zatem ingerowała niekorzystnie w krajobraz okolicy. Ponadto, skarżący zarzucili organowi I instancji brak uzasadnienia tezy o nie oddziaływaniu inwestycji na środowisko, wskazali również na niekorzystne skutki biologicznego oddziaływania pola elektromagnetycznego, a także spadek wartości gruntu w okolicy.

Decyzją z dnia [...] roku, nr [...] Wojewoda [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, wskazując na brak uzyskania postanowienia właściwego organu stwierdzającego potrzebę (lub jej brak) przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz nie zobowiązanie przez organ I instancji inwestora do usunięcia tego braku.