Wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. VII SA/Wa 1984/19

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mariola Kowalska, Sędziowie sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik, sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), Protokolant spec. Joanna Piątek-Macugowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 lutego 2020 r. sprawy ze skargi W. w P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2019 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2019 r., znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu wniosku Wojskowego Zarządu Infrastruktury w [...], reprezentowanego przez adwokata [...], o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] kwietnia 2019 r., znak: [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - utrzymał w mocy ww. własną decyzję.

W uzasadnieniu podjętego orzeczenia organ wskazał, że decyzją z [...] kwietnia 2019 r., znak: [...], odmówił stwierdzenia na wniosek Wojskowego Zarządu Infrastruktury w [...], nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] października 2018 r., nr [...], znak: [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] pozwolenia na budowę obejmującego utwardzenie odcinka drogi koniecznej na działce nr [...] w [...] przy [...], obręb [...], jedn. ew. [...], stanowiącej teren zamknięty. Podaniem z 23 maja 2019 r., Wojskowy Zarząd Infrastruktury w [...] wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy, zakończonej ww. decyzją

Po ponownym przeanalizowaniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał, że argumenty podnoszone we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, nie dają podstaw do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Organ podniósł, że postępowanie o stwierdzenie nieważności rozstrzygnięcia stanowi wyjątek od przyjętej przez ustawodawcę w art. 16 § 1 k.p.a. zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Stwierdzenie nieważności decyzji, będące jednym z trybów godzących w zasadę trwałości decyzji administracyjnej, jest instytucją szczególną, stąd też zaistnienie przesłanki powodującej stwierdzenie nieważności decyzji musi być oczywiste. Do stwierdzenia nieważności decyzji może dojść wyłącznie w przypadku stwierdzenia istnienia którejkolwiek z przesłanek zawartych w art. 156 § 1 k.p.a. Postępowanie nadzorcze jest postępowaniem administracyjnym ograniczonym do oceny legalności decyzji w aspekcie stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie jej wydania. W toku postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji organ administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy rozstrzygniętej wadliwą decyzją, lecz orzeka jako organ kasacyjny. Postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ma bowiem na celu wyjaśnienie jej kwalifikowanej niezgodności z prawem, a nie ponowne rozpoznawanie zakończonej sprawy. W konsekwencji, zakres prowadzonego w ramach trybu nadzorczego postępowania dowodowego nie odpowiada temu, prowadzonemu w trybie zwykłym. Organ administracji nie jest związany zarzutami zawartymi we wniosku strony o stwierdzenie nieważności decyzji i jeśli nawet uważa, że podniesione przez wnioskodawcę zarzuty są niezasadne, to musi zbadać z urzędu, czy zaskarżona decyzja nie jest dotknięta chociażby jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Ponadto, organy administracji publicznej w trybie art. 156 k.p.a., badają prawidłowość decyzji w oparciu o stan prawny i faktyczny istniejący w dacie wydania kwestionowanej decyzji.