Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2019 r., sygn. VII SA/Wa 2360/18
Administracyjne postępowanie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Sędzia WSA Marta Kołtun - Kulik (spr.), Sędzia WSA Mirosław Montowski, Protokolant ref. stażysta Grażyna Dmitruk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi S. L. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2018 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z [...] sierpnia 2018 r., znak [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego ("GINB") - w wyniku rozpoznania odwołania [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska - uchylił decyzję Wojewody [...] z [...] lutego 2018 r., znak [...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] ("Starosta") z [...] stycznia 2017 r., nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę i stwierdził nieważność decyzji Starosty.
Decyzja organu odwoławczego zapadła w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Starosta [...] powołaną decyzją nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił S. L. pozwolenia na budowę obejmującą dwa budynki inwentarskie (o łącznej obsadzie 39,96 DJP), cztery silosy paszowe z fundamentami typ "M." o ładowności 17,4 t każdy oraz dwa zbiorniki bezodpływowe na ścieki bytowe "W." o pojemności 4 m3 każdy, zaprojektowanych jako I etap zabudowy zagrodowej w obrębie N., Gmina C.
Wniosek o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji złożył [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w G. Wojewoda [...] ww. decyzją z [...] lutego 2018 r. odmówił stwierdzenia jej nieważności.
Organ odwoławczy, w uzasadnieniu decyzji z [...] sierpnia 2018 r., wskazał, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności rozstrzygnięcia stanowi wyjątek od przyjętej przez ustawodawcę w art. 16 § 1 k.p.a. zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Do stwierdzenia nieważności decyzji może dojść wyłącznie w przypadku stwierdzenia istnienia którejkolwiek z przesłanek zawartych w art. 156 § 1 k.p.a. GINB dodał, że przez rażące naruszenie prawa - w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. - należy rozumieć takie naruszenie, które jest oczywiste.