Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. VII SA/Wa 997/18

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędziowie sędzia WSA Jadwiga Smołucha (spr.), sędzia WSA Tomasz Stawecki, Protokolant ref. staż. Kamil Mazański, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2018 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

S. B. ("skarżąca", "strona") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego ("GINB", "organ odwoławczy") z [...] lutego 2018 r. znak [...], którą utrzymano w mocy decyzję wojewody odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Decyzją z [...] sierpnia 2017 r., Nr [...] Wojewoda [...] ("wojewoda", "organ I instancji") odmówił stwierdzenia na wniosek skarżącej nieważności decyzji Starosty [...] z [...] września 2016 r., nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej D. i M. B. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z garażem w bryle na działce nr ewid. [...], obr. R. [...] gmina R.

Skarżąca wniosła odwołanie od orzeczenia wojewody.

Decyzją z [...] lutego 2018 r. GINB, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity - Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, dalej "k.p.a."), po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z [...] sierpnia 2017 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. Organ odwoławczy w części wstępnej uzasadnienia wskazał, że organy administracji publicznej badają prawidłowość decyzji w trybie art. 156 k.p.a. (dotyczącym stwierdzenia nieważności) w oparciu o stan prawny i faktyczny istniejący w dacie wydania kwestionowanej decyzji. Zgodnie z dyspozycją art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290 ze zm., dalej "prawo budowlane"), według stanu prawnego na dzień wydania kontrolowanej decyzji, pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Natomiast stosownie do art. 33 ust. 2 pkt 2 prawa budowlanego, powyższy dokument inwestor winien dołączyć do wniosku o pozwolenie na budowę. Inwestorzy - D. B. i M. B. - wraz z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę z [...] lipca 2016 r. złożyli oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością inwestycyjną nr ewid. [...] na cele budowlane, wobec czego w analizowanym przypadku nie doszło więc do rażącego uchybienia art. 32 ust. 4 pkt 2 oraz art. 33 ust. 2 pkt 2 prawa budowlanego. GINB stwierdził, że działka nr ewid. [...], na której przewidziano sporną inwestycję, w dniu wydania pozwolenia na budowę objęta była zakresem obowiązywania uchwały Rady Gminy R. z [...] grudnia 2005 r., Nr [...], w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych we wsi R. po wschodniej stronie A. (Dz. Urz. Woj. [...] z 2006 r. Nr [...], poz. [...] ze zm.). Analiza dokumentacji projektowej zatwierdzonej kontrolowaną decyzją z [...] września 2016 r., nr [...], znak: [...], nie wykazała, aby w sprawie doszło do rażącego naruszenia wymogów zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych we wsi R. po wschodniej stronie A., w zakresie wymogów dotyczących przeznaczenia terenu inwestycyjnego. Działka inwestycyjna, na której zaprojektowano sporny budynek mieszkalny, położona jest na terenie oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem B5.1 MN/U - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług (§ 6 pkt 2 lit. c planu). Z projektu budowlanego nie wynika, aby parametry i cechy planowanego przedsięwzięcia rażąco naruszały warunki określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w szczególności co do nieprzekraczalnej linii zabudowy - odległość linii zabudowy od terenów ulic KD min. 5,00 m (projektowana - odległość linii zabudowy od ul. P. ok. 9,00 m - Projekt budowlany - Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1), minimalnej wielkości działki - 500 m2 (działka nr ewid. [...] o powierzchni 817 m2 - Projekt budowlany - Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1), wysokości zabudowy - maks. 11,00 m (projektowana - wysokość zabudowy 9,83 m - Projekt budowlany - Przekroje, rys. 12), liczby kondygnacji - maks. 2,5 (projektowana - liczba kondygnacji 2 - Projekt budowlany - Przekroje, rys. 12), powierzchni zabudowy działki - maks. 50% (projektowana - powierzchnia zabudowy 38,13% - Projekt budowlany - Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1), powierzchni biologicznie czynnej - min. 40% (projektowana - powierzchnia biologicznie czynna 61,87% - Projekt budowlany Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1), długości elewacji budynku - maks. 30,00 m (projektowana - najdłuższa elewacja o długości ok. 21,00 m - Projekt budowlany - Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1) oraz wymagań parkingowych - 2 miejsca parkingowe na 1 dom projektowany (projektowana - 2 miejsca parkingowe na 1 budynek mieszkalny - Projekt budowlany - Projekt zagospodarowania terenu, rys. Z1). Z akt sprawy nie wynika także, aby przyjęte rozwiązania projektowe uchybiały rażąco przepisom obowiązującym w dacie wydania kontrolowanego rozstrzygnięcia, zwłaszcza zaś unormowaniom rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 z późn. zm., według stanu prawnego na dzień wydania weryfikowanej decyzji o pozwoleniu na budowę, dalej: "rozporządzenie w sprawie warunków technicznych"). W szczególności nie uchybiono rażąco przepisowi § 12 ust. 1 pkt 1 i 2, który stanowi, że jeżeli