Wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 października 2018 r., sygn. II SA/Kr 243/18

Zabudowa „na zapleczu" lub „na tyłach" istniejącej zabudowy jest możliwa bez potrzeby ustalania kolejnej "linii zabudowy".

Teza od Redakcji

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Irla Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Agnieszka Nawara-Dubiel (spr.) Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2018 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w K., A. R., L. T. i S. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2017 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 19 czerwca 2017 r. nr: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu wniosku Wspólnota Mieszkaniowa oraz A. R., L. T. i S. K., odmówiło stwierdzenia nieważności własnej decyzji z dnia 28 lutego 2007 r., nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia 21 grudnia 2006 r. nr: [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji pn. budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym na działkach nr [...], [...] obr. [...] wraz z infrastrukturą techniczną na działkach nr [...], [...], [...], [...] obr. [...] przy ul. [...] w K.".

W uzasadnieniu decyzji SKO przedstawiło przebieg postępowania, wywody dotyczące ustalenia stron postępowania nieważnościowego, zarzuty i wypowiedzi stron postępowania, dokonane ustalenia faktyczne. W tej części decyzji przedstawiono także szeroko stan prawny miarodajny dla postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji aktualny na dzień 28.02.2007 r. Omówiono również szczegółowo parametry dla wnioskowanej inwestycji, ustalone w decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 21.12.2006 r., oraz wyniki przeprowadzonej przed wydaniem decyzji analizy urbanistyczno - architektonicznej. Kolegium stwierdziło, że dokonana analiza dokumentów sprawy pozwala na przyjęcie, iż zamierzenie inwestycyjne spełniało warunki wyrażone w przyjętej podstawie prawnej tj. art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, oraz przepisów rozporządzenia wykonawczego. Kwestionowana decyzja nie naruszyła także innych podstaw nieważności decyzji wymienionych w art. 156 k.p.a. Ustalenia te stanowiły podstawę rozstrzygnięcia odmawiającego stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.