Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 września 2018 r., sygn. II SA/Lu 355/18

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec, Sędzia WSA Grzegorz Grymuza, Protokolant Specjalista Beata Basak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 września 2018 r. sprawy ze skargi D.B. na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...]; II. zasądza od Wojewody na rzecz D. B. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Sygn. akt II SA/Lu [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2017r. Prezydent Miasta L. po rozpoznaniu wniosku D. B. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazowej oraz instalacji odprowadzającej spaliny w istniejącym lokalu mieszkalnym nr [...] w budynku wielorodzinnym przy ul. [...] w L., na działkach nr ewid.[...] i [...] (obr. [...], ark[...]). W uzasadnieniu wskazał, że inwestorka nie posiada wymaganego przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Zgody na zamierzone roboty budowlane nie wyraziła bowiem A. W.-S., członkini wspólnoty mieszkaniowej.

Po rozpoznaniu odwołania D. B. Wojewoda decyzję organu I instancji utrzymał w mocy. Organ odwoławczy wskazał, że stosownie do art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332) jednym z podstawowych warunków uzyskania pozwolenia na budowę jest wykazanie się przez inwestora prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, co następuje poprzez złożenie stosownego oświadczenia. W przypadku współwłasności prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oceniane jest z uwzględnieniem przepisów kodeksu cywilnego, a w szczególności art. 199 i 201 k.c. Zgodnie z art. 199 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W przypadku braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. Przepis art. 201 k.c. z kolei stanowi, że do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W przypadku braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do dokonania czynności. Organ podał, że przepisy prawa nie zawierają ustawowej definicji czynności zwykłego zarządu. W doktrynie i orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że do czynności zwykłego zarządu zalicza się wszelkie czynności, mające na celu utrzymanie rzeczy w dotychczasowym stanie oraz zarządzanie nią dla umożliwienia korzystania z niej i pobierania pożytków. Do czynności zwykłego zarządu zalicza się czynności organizacyjne zapewniające prawidłowe i sprawne funkcjonowanie nieruchomości, czynności podejmowane przed organami administracji, jeżeli dotyczą nieruchomości (np. sprawy opłat lokalnych, podatków), wykonywanie niezbędnych remontów, dokonywanie bieżących napraw i konserwacji, wymianę zużytych elementów, pobieranie pożytków nieruchomości, wypowiadanie umów najmu, dzierżawy. Wszystko zaś, co się w tych granicach nie mieści, należy do spraw przekraczających zakres zwykłego zarządu nieruchomością. Powołując wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lipca 2010 r. (sygn. akt II OSK 906/09) Wojewoda stwierdził, że co do zasady realizowanie inwestycji i wykonywanie robót budowlanych na nieruchomości stanowiącej współwłasność należy do kategorii czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. Należy do nich budowa i przebudowa całego obiektu budowlanego, docieplenie całego budynku, czy nadbudowa kondygnacji nad budynkiem. Zdaniem Wojewody do tej kategorii zaliczyć należy również przedmiotową budowę wewnętrznej instalacji gazowej w lokalu mieszkalnym w budynku wielorodzinnym. Przemawia za tym przede wszystkim konieczność włączenia projektowanej instalacji gazowej do istniejącego poziomu instalacji gazowej na korytarzu w piwnicy budynku, przeprowadzenie jej przez parter na piętro budynku i zamontowanie gazomierza na klatce schodowej. Każde natomiast ingerowanie w nieruchomość wspólną, która nie utrzymuje stanu dotychczasowego należy uznać za czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. W tym przypadku zgoda współwłaścicielki jest niezbędna, aby można było mówić o posiadaniu pełnego prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wojewoda powołał m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 3 listopada 2011 r. (sygn. akt II SA/Lu 621/11) w którym stwierdzono, że w sytuacji współwłasności nieruchomości oświadczenie inwestora o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlanej musi obejmować również zgodę wszystkich pozostałych współwłaścicieli. Zrealizowanie instalacji gazowej w budynku objętym współwłasnością spowoduje, że instalacja stanie się częścią składową tej nieruchomości, co oznacza, że stanie się również własnością pozostałych współwłaścicieli, z czym mogą wiązać się dodatkowe dla nich obciążenia faktyczne i prawne. Instalacji gazowej w tej sytuacji nie można uznać za czynności zwykłego zarządu, gdyż zmierzają do utrzymania rzeczy wspólnej w stanie niepogorszonym. Są to czynności związane z bieżącą jej konserwacją i naprawami, natomiast instalacja gazowa w budynku objętym współwłasnością nie ma na celu utrzymania rzeczy wspólnej w dotychczasowym stanie, ale ma na celu jej zmianę, która może spowodować dodatkowe obciążenia współwłaścicieli. Wojewoda przekonywał, że nie ma także podstaw do podzielenia argumentacji dotyczącej naruszenia art. 7 i 13 kpa poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu wnioskodawczyni, której wniosek mieści się w ramach prawa, z jednoczesnym pominięciem interesu społecznego poprzez tolerowanie zachowań sprzecznych z zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym przeznaczeniem obiektu, który jest przedmiotem sporu oraz zaniechanie przez organ administracyjny dążenia do ugodowego zakończenia sporu pomiędzy uczestnikami postępowania. Zwrócił uwagę, że Prezydent Miasta L. w sposób należyty wywiązał się z nałożonych ustawą obowiązków, najpierw zawiadamiając strony o wszczęciu postępowania w przedmiotowej sprawie, a następnie, wobec braku zgody współwłaściciela części wspólnych budynku, na budowę instalacji gazowej dla lokalu mieszkalnego nr [...] w budynku wielorodzinnym, wydając skarżoną decyzję. Podkreślił, że w piśmie z dnia [...] stycznia 2018r., uwzględniając wniosek zawarty w odwołaniu o polubowne załatwienie sprawy, zwrócił się do A. W.-S. z pytaniem, czy podtrzymuje swoje stanowisko, nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi.