Wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 września 2018 r., sygn. III SA/Kr 825/18

Inspekcja sanitarna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Knysiak-Sudyka Sędziowie WSA Renata Czeluśniak WSA Ewa Michna (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2018 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Budowlanego A Spółka z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą w K na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 4 września 2015 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego na rzecz strony skarżącej Przedsiębiorstwa Budowlanego A Spółka z o.o. Spółka Komandytowa z siedzibą w K kwotę 257 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 15 maja 2018 r., II OSK 1551/16 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 16 lutego 2018 r., III SA/Kr 1500/15 i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Uchylonym tym sąd I instancji oddalił skargę Przedsiębiorstwa Budowlanego A Spółka z o.o. Spółka komandytowa w K (dalej "skarżąca") na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z 4 września 2015 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego z [...] 2015 r., Nr [...] o stwierdzeniu u Z. C. (dalej "uczestnik") choroby zawodowej - choroby skóry - alergiczne, kontaktowe zapalenie skóry, wymienionej w poz. 18/1 wykazu chorób zawodowych i przekazał do ponownego rozpoznania.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadniony był zarzut kasacyjny naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302). Uzasadnienie wyroku nie zawierało bowiem oceny prawnej zarzutów zawartych w skardze, a dotyczących zagadnienia kwalifikacji uczestnika jako pracownika i w konsekwencji stwierdzenia choroby zawodowej na podstawie art. 2351 Kodeksu pracy. Sąd I instancji nie wyjaśnił merytorycznie przyczyn, dla których uznał za niezasadne zarzuty skargi dotyczące przepisów: art. 2351 Kodeksu pracy; art. 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1376 z późn. zm.) oraz art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.). Ponadto, w uzasadnieniu wyroku całkowicie pominięto konsekwencje procesowe jakie wynikały z wydanego wcześniej w niniejszej sprawie, wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 17 stycznia 2013 r., III SA/Kr 382/12. Obowiązkiem Sądu było zweryfikowanie tych podstawowych kwestii, którymi zajęły się organy w kontrolowanych decyzjach. Skoro zagadnieniem spornym było to, czy przepisy o chorobach zawodowych znajdowały zastosowanie do uczestnika, który wykonywał pracę na podstawie umowy zlecenia, to obowiązkiem Sądu była merytoryczna ocena stanowiska zajętego w tym zakresie przez organy obu instancji oraz zarzutów skargi sformułowanych w tym przedmiocie.