Wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 marca 2018 r., sygn. VII SA/Wa 1083/17

Administracyjne postępowanie; Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, , Sędzia WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz, Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik (spr.), Protokolant spec. Piotr Bibrowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2018 r. sprawy ze skargi P. S. i M. S. oraz P. S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2017 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz P. S., M. S. oraz P. S. solidarnie kwotę 200 zł (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego oraz na rzecz P. S. kwotę 480 zł (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2017 r. znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: "GINB"), po rozpatrzeniu odwołania [...] od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] września 2016 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

Ww. decyzją z dnia [...] września 2016 r. Wojewoda [...], po przeprowadzeniu postępowania nadzorczego na wniosek [...], odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2002 r. nr [...], zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] i [...] pozwolenia na budowę pawilonu handlowego branży przemysłowej wraz z przyłączem wod.-kan. o powierzchni zabudowy 203,80 m2, powierzchni użytkowej 503,20 m2, na działce nr ewid. [...], obręb [...], położonej przy ul. [...] w [...].

Od powyższej decyzji organu wojewódzkiego [...] wniósł w ustawowym terminie odwołanie, w wyniku którego GINB utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji stanowi wyjątek od zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 k.p.a.). Stwierdzenie nieważności decyzji może mieć miejsce wyłącznie w przypadku niewątpliwego stwierdzenia istnienia którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., zaś jedną z nich jest wydanie decyzji z rażącym naruszeniem prawa (pkt 2 k.p.a.). Wyjaśnił, że rażące naruszenie prawa to takie, którego charakter powoduje, iż decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą. Przy czym, z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamiane każde, nawet oczywiste naruszenie prawa. O tym, czy naruszenie prawa jest "rażące", decyduje bowiem nie tylko oczywistość naruszenia prawa, ale również ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie dane naruszenie za sobą pociąga.