Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 września 2012 r., sygn. VII SA/Wa 934/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), Sędzia WSA Mirosława Pindelska, Sędzia WSA Paweł Groński, Protokolant st. ref. Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2012 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. w [...] na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]lutego 2012 r., znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w części skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. na podstawie 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), zw. dalej k.p.a. w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1132/11, po ponownym rozpatrzeniu odwołania "[...]" Sp. z o.o. w [...]od decyzji Wojewody [...]z dnia [...]sierpnia 2010 r. stwierdzającej z urzędu nieważność decyzji Starosty [...]z dnia [...]sierpnia 2008 r., Nr [...], a w pozostałej części odmawiającej stwierdzenia nieważności w/w decyzji Starosty [...]- utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ wyjaśnił w uzasadnieniu, iż decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. Wojewoda [...] stwierdził z urzędu nieważność decyzji Starosty [...] z dnia [...] sierpnia 2008 r., Nr [...]zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej "[...]" Sp. z o.o. pozwolenia na rozbudowę istniejącego budynku o wiatę stalową w granicy z działkami nr ew. [...] i [...] oraz zmianę pokrycia dachowego na istniejącym budynku na działce nr ew. [...] położonych w [...] , w części dotyczącej rozbudowy istniejącego budynku o wiatę stalową w granicy z działkami nr ew. [...] i [...], a w pozostałej części odmówił stwierdzenia nieważności w/w decyzji Starosty [...].

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] marca 2011 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. "[...]" Sp. z o.o. wniosła skargę na decyzję z dnia [...] marca 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 11 października 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 1132/11 uchylił zaskarżoną decyzję. W wyroku Sąd stwierdził, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości, że przy wydawaniu decyzji Starosty [...] doszło do naruszenia prawa o charakterze rażącym. W rozpoznawanej sprawie zarówno organ I instancji, jak i Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, uznał, iż przed wydaniem pozwolenia na rozbudowę budynku o wiatę w granicy z działkami nr ew. [...] i [...] w [...] konieczne było przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko i uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Wojewoda [...] , ze względu na funkcję określoną w projekcie budowlanym, zaliczył sporną inwestycję do przedsięwzięć wymienionych w § 3 ust. 1 pkt 74 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257. poz. 2573., ze zm.) - "punkty do zbierania lub przeładunku odpadów", dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagane. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego natomiast zakwalifikował przedmiotową wiatę do przedsięwzięć wymienionych w przepisie § 2 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r., a więc uznał ją za instalację do unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, dla którego to przedsięwzięcia przewidziany jest obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. Kwestia kwalifikacji spornej inwestycji została odmiennie oceniona przez organ I i II instancji, przy czym żaden z organów nie wyjaśnił, dlaczego przyjął taką, a nie inną kwalifikację. Organ administracji publicznej orzekający na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zobowiązany jest szczegółowo wyjaśnić w uzasadnieniu decyzji, jaki przepis prawa został naruszony, na czym to naruszenie polega i dlaczego organ ocenił je jako rażące.