Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 maja 2009 r., sygn. VII SA/Wa 243/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.) Sędzia WSA Izabela Ostrowska Sędzia WSA Jolanta Zdanowicz Protokolant Jakub Szczepkowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2009 r. sprawy ze skargi D. Ł. i L. R. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2008 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz D. Ł. i L. R. kwotę 460 zł (czterysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Sygnatura akt VII SA/Wa 243/09

UZASADNIENIE

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] grudnia 2008r. - po rozpatrzeniu odwołania D. Ł. oraz L. R. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...].08.2008 r. [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] listopada 2007r. odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dla inwestycji pn. dobudowa balkonu na elewacji tylnej w mieszkaniu nr 5 w budynku zlokalizowanym na działce nr [...] obr. [...] K. przy ul. [...] w K..

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji jest postępowaniem, którego istotą jest wyłącznie ustalenie czy rozstrzygnięcie, w stosunku do którego toczy się postępowanie, dotknięte jest przesłanką stwierdzenia nieważności określoną w art. 156 § 1 Kpa.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Przepis ten ma służyć wyeliminowaniu z obrotu prawnego wadliwych rozstrzygnięć nie tylko z powodu, że naruszają one w sposób oczywisty regulacje w przepisie powołanym jako podstawa prawna tych rozstrzygnięć, lecz dlatego, że nie dają się pogodzić z systemem obowiązujących norm.