Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. II SA/Ol 952/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Chybicki Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) Sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego - wznowienia postępowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]’r. Burmistrza S odmówił uchylenia decyzji z dnia "[...]"r. w przedmiocie ustalenia warunków lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie dwóch konstrukcji wsporczych stacji bazowej telefonii komórkowej operatora spółka A z siedzibą w W, zlokalizowanej na budynku mieszkalnym wielorodzinnym usytuowanym na działce nr "[...]" obręb "[...]", przy ul. K w S. W uzasadnieniu podano, że wnioski o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie z powodu braku udziału w postępowaniu złożyli M O, B i A B, Z C, M i B D. Wskazano, że zachowali termin oni do złożenia wniosku, określony w art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podano, że za strony niniejszego postępowania uznano współwłaścicieli nieruchomości położnej w S przy ul. K, gdyż jedna z wiązek przechodzi przez część działki będącej ich własnością. Za strony nie uznano natomiast Z C i M O, ponieważ nieruchomość której są współwłaścicielami nie graniczy z obszarem inwestycji oraz inwestycja nie oddziaływuje na ich nieruchomość. Odnosząc się do zarzutów podniesionych przez wnioskodawców wyjaśniono, że w trakcie postępowania o wydanie decyzji ustalającej lokalizację celu publicznego stroną w postępowaniu zostali uznani: inwestor i właściciele lokali mieszkalnych i współwłaściciele działki, na której zlokalizowany jest budynek mieszkalny wielorodzinny przy ul. K. Zdaniem organu strony ustalono na podstawie dokumentów oraz zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wyjaśniono, że strony oraz inwestor otrzymali treść obwieszczenia o wszczęciu postępowania oraz o wydaniu decyzji, a ponadto obwieszczenie zostało umieszczone na stronie internetowej Urzędu Miejskiego w S, na tablicy ogłoszeń Urzędu oraz na klatkach schodowych budynku przy ul. K. W związku z tym organ wypełnił wszelkie obowiązki wynikające z przepisów prawa dotyczące zawiadomienia stron w postępowaniu. Wskazano, że zgodnie z dołączoną do wniosku o wydanie decyzji "Kwalifikacją przedsięwzięcia" zakwalifikowano przedmiotowe instalacje jako obiekty nie podlegające przeprowadzeniu postępowania z zakresu ochrony środowiska, na podstawie § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. W związku z tym organ uznał, że nie wystąpiła konieczność uzupełnienia wniosku inwestora o dodatkowe obliczenia zawierające wzajemne oddziaływanie anten już zainstalowanych na budynku przy ul. K i projektowanych na budynku przy ul. K Organ nie stwierdził także konieczności zasięgania opinii biegłego w przedmiotowej sprawie, gdyż zgodnie z dokumentacją inwestora wiązka główna (wskazana na załączniku graficznym) dla opisanych parametrów anten przebiega poza obrysem budynku mieszkalnego nr 1. Wskazano, że protest mieszkańców nie może stanowić wyłącznej odmowy ustalenia lokalizacji masztów telefonii komórkowej, gdyż w myśl przepisu art. 56 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie można odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli zamierzenie inwestycyjne jest zgodne z przepisami odrębnymi, a przedmiotowa inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Ponadto decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego ma charakter deklaratoryjny, a organ związany jest wnioskiem co do charakteru i parametrów planowanego zamierzenia. Stąd w ustaleniach decyzji szczegółowo wskazano poszczególne parametry dla odpowiednich anten, ponieważ dla nich inwestor przedstawił badanie i wpływ na środowisko terenu objętego wnioskiem i otoczenia. Ściśle ustalona lokalizacja (wysokość i azymuty), a także pozostałe parametry pozwoliła na zbadanie czy inwestycja należy do kategorii inwestycji wskazanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Zapewnienie interesu osób trzecich w postępowaniu zostało zapewnione przez szczegółowe zapisy w pkt 2 ustaleń decyzji. Wyjaśniono, że mieszkańcy budynku, na którym zlokalizowana będzie inwestycja oraz mieszkańcy budynku nr 1 nie są pozbawieni ochrony prawnej przed nadmiernym promieniowanie elektroenergetycznym, co wynika z treści art. 122a Prawa ochrony środowiska. Odnośnie do strefy ograniczonego użytkowania podano, że mając na uwadze przedstawione dokumenty, w tym "kwalifikację przedsięwzięcia" stwierdzono, że w przypadku przedmiotowej inwestycji nie istnieje obowiązek tworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Jeżeli natomiast zachodziłaby taka konieczność, to dla określonego zakładu lub innego obiektu stwierdza się go w pozwoleniu na budowę. Wskazano, że organ nie może zastosować domniemania, że inwestor nie zastosuje się do obowiązujących go norm prawnych i inwestycja zostanie zaprojektowana, realizowana i użytkowana w sposób zagrażający osobom mieszkającym na terenie inwestycji i jej oddziaływania. Wskazano, że organ nie może uzależnić wydania decyzji od dodatkowych badań nie wynikających z odrębnych przepisów. Wyjaśniono ponadto, że przy ustalaniu lokalizacji inwestycji celu publicznego nie ma zastosowania art. 61 ust. 1 pkt 1 - 3 i pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a jedyny warunek, który musi być spełniony, to teren nie może wymagać zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, co zostało spełnione. Wyjaśniono, że właścicielowi nieruchomości przysługują prawne środki ochrony przed sposobem zagospodarowania na cele budowlane nieruchomości sąsiedniej, jeżeli projektowany sposób zagospodarowania kolidowałby z jego prawnie chronionym interesem poprzez naruszenie przez inwestora obowiązujących przepisów oraz norm dotyczących przedmiotowej inwestycji. Wskazano, że żadne przepisy prawne nie wykazują w jakiej odległości winny być zlokalizowane anteny telefonii komórkowej. Podano, że mając na uwadze wnioski zainteresowanych mieszkańców organ wystąpił do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w O i Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S o wydanie opinii na temat lokalizacji przedmiotowej inwestycji. Z wydanych opinii wynika, iż inwestycja będąca przedmiotem sprawy nie jest kwalifikowana do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Zatem organ prawidłowo ocenił oddziaływanie inwestycji i ustalił właściwy tok postępowania. Zatem organ stwierdził, że decyzja ustalająca lokalizację celu publicznego dla przedmiotowej inwestycji została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami i dlatego odmówił jej uchylenia.