Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 10 września 2015 r., sygn. II SA/Bk 443/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 września 2015 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Budownictwa B. Sp. z o.o. w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy oddala skargę

Uzasadnienie

U podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i prawne:

W dniu (...) sierpnia 2014 r. Przedsiębiorstwo "B." Sp. z o.o. z siedzibą

w B. (powoływane dalej jako: Inwestor) wystąpiło z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 2 wolnostojących budynków mieszkalnych, ze zjazdem z działki nr ew. (...) i niezbędną infrastrukturą techniczną, w zabudowie mieszkaniowej jednorodzinnej, na działce nr ew. (...), w obrębie geodezyjnym W., gmina W.

Decyzją z dnia (...) listopada 2014 r., nr (...), Burmistrz W. odmówił ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanego zamierzenia inwestycyjnego. Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie organ w pierwszej kolejności wskazał na brak chociaż jednej działki sąsiedniej, dostępnej z tej samej drogi publicznej, co działka objęta wnioskiem, zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy. Wyjaśnił, że w obszarze analizowanym istnieje wyłącznie zabudowa zagrodowa, która stanowi odrębny rodzaj zabudowy, zdecydowanie różniący się od zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.

W ocenie organu, w analizowanej sprawie niespełniony jest też warunek określony w art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 199, cytowana dalej: u.p.z.p.), gdyż istniejące i projektowane uzbrojenie terenu jest niewystarczające dla zamierzenia budowlanego, albowiem nieruchomość objęta wnioskiem nie ma dostępu do infrastruktury dostarczającej energię elektryczną. Organ zasygnalizował również, że w przypadku wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy dla planowanej inwestycji, decyzja taka byłaby niezgodna z przepisami odrębnymi, a mianowicie z zapisami rozporządzenia nr 22/01 Wojewody P. z dnia [...] sierpnia 2001 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony Parku Krajobrazowego Puszczy Knyszyńskiej im. Profesora W. S. (Dz. Urz. Woj. Podlaskiego 2001 r. nr 31, poz. 548). Wnioskowana inwestycja znajduje się w otulinie Parku, na obszarze określonym w tym rozporządzeniu, jako obszar dolin rzecznych, gdzie zgodnie z pkt 5.4 planu ochrony Parku, obowiązuje zakaz realizacji obiektów kubaturowych. Dalej organ stwierdził, że planowana inwestycja leży też na obszarze narażonym na niebezpieczeństwo powodzi, tj. wymienionym w art. 88d ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, gdzie zgodnie z art. 88l ust. 1 pkt 1 tej ustawy, zabrania się budowy obiektów budowlanych. Dodatkowo organ zasygnalizował, że teren inwestycji leży na zewnętrznym terenie ochrony pośredniej ujęcia wody w W., który został ustanowiony decyzją Wojewody B. z dnia (...) grudnia 1998 r., znak: (...), a która to strefa wygasła z mocy art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw. Końcowo organ stwierdził, że planowana inwestycja jest częścią większego przedsięwzięcia budowlanego, albowiem Inwestor złożył jednocześnie cztery wnioski, dotyczące zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej na sąsiadujących ze sobą działkach o łącznej powierzchni blisko 1,5 ha. Wnioskowaną inwestycję organ uznał za przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, w stosunku do której istnieje obowiązek uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wynikający z przepisu art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Zdaniem organu rozdzielenie dużej inwestycji na mniejsze, w celu uniknięcia postępowania administracyjnego prowadzącego do uzyskania decyzji środowiskowej może być zatem próbą obejścia obowiązującego prawa.