Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r., sygn. II SA/Wa 2086/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski Sędziowie WSA Anna Mierzejewska Ewa Grochowska-Jung (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Komendanta [...] Policji z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby - oddala skargę -

Uzasadnienie

Komendant [...] Policji decyzją nr [...] z dnia [...] września 2014 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 2 Kpa oraz art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżony rozkaz personalny Komendanta Rejonowego Policji [...] nr [...] z dnia [...] lipca 2014 r. w przedmiocie zwolnienia K. K. ze służby w Policji.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż Komendant Rejonowy Policji [...] rozkazem personalnym nr [...] z dnia [...] lipca 2014 roku zwolnił [...] K. K. ze służby w Policji z dniem [...] w sierpnia 2014 roku. Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowił art. 41 ust. 2 pkt 8 w zw. z art. 45 ust. 3 ustawy o Policji (Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.). Wskazaną w uzasadnieniu decyzji podstawą faktyczną była oczywistość popełnienia przez wymienionego czynu o znamionach przestępstwa z art. 231 § 1 KK w zw. z art. 157 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK. Przy czym organ I instancji uznał, że charakter i okoliczności czynu popełnionego podczas wykonywania obowiązków służbowych uniemożliwiają pozostawienie wymienionego w służbie. W oparciu o przepis art. 108 § 1 kpa decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Od powyższego rozkazu personalnego K. K. złożył odwołanie.

W odwołaniu wskazał na brak podstaw faktycznych zwolnienia ze służby w trybie art. 41 ust. 1 pkt 8 ustawy o Policji, przedstawiając obszerną własną interpretację pojęcia "oczywistości" popełnienia czynu o znamionach przestępstwa, który uniemożliwia pozostawienie funkcjonariusza w służbie. Polemizując z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji stwierdził, że nie przedstawiono jakichkolwiek dowodów, mogących wskazywać na popełnienie czynu. Wymieniony stwierdził wprost, że użył wobec osoby środków przymusu w postaci pałki służbowej, jednak w sytuacji upoważniającej do tego i w sposób zgodny z przepisami prawa. Zarzucił również nieuzasadnione nadanie zaskarżonemu rozkazowi personalnemu rygoru natychmiastowej wykonalności. Wskazał w odwołaniu również na dotychczasowy przebieg służby, w szczególności podkreślając dyscyplinarną niekaralność oraz wielokrotne nagradzanie za osiągnięcia.