Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 14 stycznia 2015 r., sygn. II SA/Rz 905/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Ewa Partyka /spr./ Sędziowie WSA Paweł Zaborniak WSA Joanna Zdrzałka Protokolant sekretarz sądowy Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy [...] z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej -skargę oddala-

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w [..] (dalej: Spółka) jest decyzja Okręgowego Inspektora Pracy w [..] z dnia [..] maja 2014 r. nr [..] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, którą wydano w następującym stanie sprawy;

Na podstawie wyników przeprowadzonej w Spółce kontroli w zakresie przestrzegania obowiązków i warunków wynikających z ustawy o transporcie drogowym i ustawy o czasie pracy kierowców oraz przepisów Unii Europejskiej dotyczących przewozów drogowych (m.in. dotyczących czasu pracy i czasu postoju, obowiązkowych przerw i odpoczynków), Inspektor Pracy w [..] w dniu [..] lipca 2013 r. wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia na Spółkę kary pieniężnej za stwierdzone naruszenia.

Decyzją z dnia [..] sierpnia 2013 r. nr [..], Inspektor Pracy w [..] nałożył na Spółkę na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, karę pieniężną w kwocie 3750 zł. Karę tę nałożono za stwierdzone uchybienia w zakresie przekroczenia maksymalnego dziennego czasu pracy prowadzenia pojazdu przez kierowców: M. L., R.P. i W.U. - łącznie 800 zł, skrócenie dziennego czasu odpoczynku przez M. L. i R. P. - łącznie 2400 zł, oraz skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przez M.L. w kwocie 550 zł.

W ocenie organu, pracodawca nie sprawował nad pracownikami dostatecznego nadzoru i nie dokonywał regularnej kontroli w zakresie naruszeń popełnianych przez kierowców. Stosowane kilkakrotnie wobec W.U. w trybie przepisów Kodeksu pracy kary porządkowe nie przyniosły oczekiwanego celu i poprawy przestrzegania przez niego przepisów o czasie jazdy, postoju, obowiązkowych przerwach i odpoczynku. Reakcja pracodawcy nie była zatem dostatecznie skuteczna. Nie przedstawiono natomiast dowodów świadczących o działaniach podjętych wobec pozostałych dwóch kierowców. Wobec tego brak było podstaw do przyjęcia, że pracodawca zapewnił odpowiednią organizację i dyscyplinę pracy kierowców.