Wyrok WSA w Łodzi z dnia 9 czerwca 2014 r., sygn. II SA/Łd 249/14

Dnia 9 czerwca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Stępień Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Sędzia WSA Jolanta Rosińska Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2014 roku sprawy ze skargi J. K. na uchwałę Rady Miejskiej w Konstantynowie Łódzkim z dnia 29 września 2011 roku, nr XII/90/11 w przedmiocie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru miasta Konstantynowa Łódzkiego 1. stwierdza nieważność § 9 pkt 1 oraz § 16 ust. 1 - 6 i ust. 8 - 9 uchwały Rady Miejskiej w Konstantynowie Łódzkim z dnia 29 września 2011 roku, nr XII/90/11 w zakresie terenu oznaczonego symbolem 2 MN,U; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w zakresie określonym w punkcie pierwszym wyroku nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od organu - Rady Miejskiej w Konstantynowie Łódzkim na rzecz skarżącego - J. K. kwotę 300 (trzysta) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS

Uzasadnienie

J. K. wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Konstantynowie Łódzkim nr XII/90/ll z dnia 29 września 2011r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla części obszaru Miasta Konstantynowa Łódzkiego.

Autor skargi wnosząc o stwierdzenie nieważności kontestowanej uchwały wskazał na naruszenie art. 2 Konstytucji R.P. w związku z art. 28 ust. 1 ustawy 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz. U z 2010r. nr 243, poz. 1623 ze zm.) poprzez uchwalenie planu miejscowego sprzecznego z ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę, co narusza konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych. W sprawie doszło także do naruszenia art. 7 Konstytucji R.P. w związku z brakiem przepisu rangi ustawowej, który pozwalałby organowi gminy na uchwalenie planu miejscowego sprzecznego z ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę, co narusza zasadę legalizmu wywodzącą się z zasady demokratycznego państwa prawa i wynika z cytowanego przepisu w części dotyczącej stwierdzenia, że organy władzy działają na podstawie prawa. W ocenie skarżącego w sprawie doszło także do uchybienia art. 32 Konstytucji R.P. w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r., poz. 647 ze zm., dalej jako: "u.p.z.p.") poprzez nierówne potraktowanie podmiotów gospodarczych działających na obszarze, którego dotyczy uchwała, a w szczególności brak uwzględnienia w ustaleniach zmiany planu miejscowego faktu prowadzenia na jego obszarze działalności usługowej przez firmę skarżącego, poprzez niewprowadzenie zapisów adekwatnych do sposobu zagospodarowania terenu działki należącej do skarżącego i zgodnych z uzyskanym pozwoleniem na budowę. Równocześnie zapisy uchwały uwzględniły na tym samym obszarze fakt usytuowania usług prowadzonych przez inną firmę znajdującą się w takiej samej sytuacji prawnej, jak firma skarżącego. Chodzi tu o identyczne zapisy poprzedniego planu miejscowego oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Skarżący podał, iż w dotychczasowym planie obie opisane działki przeznaczone były na cele mieszkaniowe z usługami. Tymczasem należąca do skarżącego działka zabudowana budynkiem konferencyjnym z częścią mieszkalną przeznaczona została na cele zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej natomiast faktyczne użytkowanie działki innej firmy zostało uwzględnione poprzez przeznaczenie jej na cele wyłącznie usługowe.