Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 7 marca 2014 r., sygn. II SA/Ol 1002/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2014 r. sprawy ze skarg B.L, A.B., M.B na uchwałę Rady Gminy z dnia "[...]". nr "[...]" w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargi. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że Rada Gminy Dywity przyjęła w dniu 21 maja 2013r. uchwałę nr XXIX/198/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru funkcjonalnego "B" w obrębie Zalbki, gmina Dywity.

Po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa skargi na ww. uchwałę wywiedli B. L., A. B. oraz M. B., w części w jakiej kwalifikuje ona wskazane w skargach nieruchomości gruntowe skarżących (o nr odpowiednio "[...]"), jako tereny zieleni urządzonej, a nie teren zabudowy rekreacyjnej indywidualnej.

Skarżący stwierdzili, że zaskarżona uchwała Rady Gminy Dywity narusza ich interes prawny poprzez nieuprawnione ograniczenie możliwości wykonywania prawa własności przysługującego skarżącym w stosunku do nieruchomości gruntowych położonych na terenie objętym planem zagospodarowania przestrzennego przyjętym kwestionowaną uchwałą.

Każdy ze skarżących wniósł o stwierdzenie nieważności wskazanej uchwały w części dotyczącej ich określonej w skardze nieruchomości objętej planem miejscowym podjętym sporną uchwałą, ewentualnie o uchylenie tej uchwały i przekazanie sprawy organowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wszyscy skarżący zarzucili kwestionowanej uchwale naruszenie:

- art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia

2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483 z późno zm.) - poprzez nieuzasadnione i dowolne ograniczenie możliwości korzystania z prawa własności przysługującego każdemu skarżącemu w stosunku do nieruchomości gruntowej objętej planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonego skarżonym aktem;