Wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. II SA/Wa 2145/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski (spr.), Sędziowie WSA Ewa Marcinkowska, Jacek Fronczyk, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi J. K. na orzeczenie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej nagany oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Szkoły Policji [...] postanowieniem z dnia [...] lutego 2011 r. wszczął przeciwko [...] J. K. postępowanie dyscyplinarne. Policjant został obwiniony o to, że w okresie od [...] listopada 2010 r. do [...] grudnia 2010 r. będąc w posiadaniu materiału filmowego przedstawiającego [...], bez zgody Komendanta Szkoły Policji [...], doprowadził do jego upublicznienia na stronie internetowej [...], a następnie udzielił komentarza na łamach artykułu pt. [...], podważając tym działaniem zaufanie do Policji, czym dopuścił się przewinienia dyscyplinarnego polegającego na nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej, tj o czyn z art. 132 ust. 1 ustawy o Policji w związku z § 23 zasad etyki zawodowej policjanta określonych w załączniku do zarządzenia nr 805 Komendanta Głównego Policji z dnia 31 grudnia 2003 r. (Dz. Urz. KGP z 2004 r. Nr 1, poz. 3).

Komendant Szkoły Policji [...] - po przeprowadzeniu postępowania dyscyplinarnego - orzeczeniem z dnia [...] czerwca 2011 r., wydanym na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, uznał J. K. winnym popełnienia opisanego wyżej przewinienia i wymierzył mu karę nagany.

W odwołaniu od orzeczenia Komendanta Szkoły Policji [...] J. K., powołując się na wyrażoną w art. 135g ust. 1 ustawy o Policji zasadę obiektywizmu, podał, że w przeprowadzonym postępowaniu dyscyplinarnym nie został uwzględniony żaden ze złożonych przez niego wniosków dowodowych, jego wyjaśnienia zostały uznane przez przełożonego dyscyplinarnego za subiektywne, a przedstawiona w nich argumentacja w ogóle nie była brana pod uwagę przy rozstrzygnięciu sprawy. W ocenie odwołującego wspomnianą zasadę naruszało również postanowienie Komendanta Głównego Policji o odmowie wyłączenia przełożonego dyscyplinarnego, który wielokrotnie, w kontekście zdarzenia będącego przedmiotem postępowania, negatywnie wypowiadał się o jego osobie i samym zdarzeniu.