Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 maja 2011 r., sygn. II SA/Wa 139/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Sędzia WSA Iwona Dąbrowska Sędzia WSA Adam Lipiński Protokolant specjalista Elwira Sipak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2011 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie rozkazu o wyznaczeniu na stanowisko służbowe w części dotyczącej przyznania uposażenia zasadniczego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję ją poprzedzającą z dnia [...] września 2010 r. nr [...] 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Uzasadnienie

Minister Obrony Narodowej działając na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego decyzją nr [...] z dnia [...] listopada 2010 r. utrzymał w mocy swoją decyzją z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w sprawie stwierdzenia, że rozkaz personalny Dowódcy Wojsk Lądowych Nr [...] (pkt 8) z dnia [...] sierpnia 2002 r., w sprawie wyznaczenia [...] P.K. na stanowisko służbowe radcy prawnego w [...] Dowództwa Wojsk Lądowych, w części dotyczącej określenia grupy uposażenia U-12, został wydany z naruszeniem prawa lecz nie można stwierdzić jego nieważności.

W uzasadnieniu organ podniósł, że Minister Obrony Narodowej decyzją Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r. odmówił stwierdzenia nieważności rozkazu personalnego Dowódcy Wojsk Lądowych Nr [...] (pkt 8) z dnia [...] sierpnia 2002 r., w sprawie wyznaczenia [...] P.K. na stanowisko służbowe radcy prawnego w [...] Dowództwa Wojsk Lądowych, w części dotyczącej określenia grupy uposażenia U-12. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż wymieniony rozkaz personalny nie jest dotknięty żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. W szczególności wskazano, że omawiany rozkaz personalny nie został wydany z rażącym naruszeniem art. 224 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 z późn. zm.), który określa, że wynagrodzenie radcy prawnego nie może być niższe od wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska służbowego głównego specjalisty. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Obrony Narodowej nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r.