Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 26 marca 2010 r., sygn. I SA/Wr 1776/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Sędziowie Sędzia NSA Halina Betta, Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca), Protokolant Agnieszka Wróblewska, po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2010 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy ze skargi A. .S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej podatku dochodowego od. osób fizycznych za 2006 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. decyzją z dnia [...] r., nr [...], określił A.S. (dalej: podatnik, strona, skarżący) zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości [...] zł oraz odsetki za zwłokę od zaległości w zaliczkach za poszczególne miesiące 2006 r. w łącznej kwocie [...] zł. Od decyzji tej podatnik złożył odwołanie, jednak postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w J. G., stwierdził uchybienie terminu do jego wniesienia.

Pismem z dnia 19 marca 2009 r. podatnik wystąpił do Dyrektora Izby Skarbowej we W. OZ w J. G. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. zarzucając, iż decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa (art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej). Uzasadniając żądanie, podatnik podniósł, iż w decyzji określającej zobowiązanie podatkowe organ uznał złożone przez niego oświadczenia jako niewiarygodne oraz nieprawdziwe, interpretując je w taki sposób, aby uprawdopodobnić z góry założoną tezę. W ocenie podatnika w wydanej decyzji wystąpiła sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem. Zdaniem podatnika "rażące naruszenie prawa" jest pojęciem nieostrym i należy je rozumieć analogicznie jak w ogólnym postępowaniu administracyjnym. Nie zawsze, gdy wystąpi sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem zawartym w decyzji podatkowej, zachodzi przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji. Według podatnika, sprzeczność ta powinna mieć i ma - jak wynika z przytoczonych dowodów - charakter oczywisty. Podatnik posiłkując się orzecznictwem sądowym, wskazał, iż istotna jest sama wadliwość rozstrzygnięcia materialnego, bez znaczenia jest zatem, czy miała ona charakter kwalifikowany. Według podatnika, organ podatkowy rażąco naruszył prawo w zakresie ustalenia wymiaru podatkowego w drodze szacowania. W przypadku bowiem szacowania podstawy opodatkowania każde naruszenie prawa przy ustaleniu przesłanek szacowania należy uznać za rażące. Szacowanie podstawy opodatkowania jest metodą wymiaru zobowiązania podatkowego, w ramach której organ podatkowy dokonuje wymiaru nie na podstawie dowodów, lecz na podstawie danych probabilistycznych wskazujących na wielkość dochodu lub obrotu. Nałożenie ciężaru podatkowego bez wiedzy o rzeczywistym przebiegu zdarzeń gospodarczych jest uzasadnione wyłącznie wówczas, gdy przesłanki szacowania zostały ustalone w sposób bezsporny. Tym samym w ocenie podatnika, jeśli organ podatkowy naruszył prawo przy ustaleniu przesłanek oszacowania, jak w przedmiotowej sprawie, wymiar zobowiązania podatkowego w drodze szacowania podstawy opodatkowania, rażąco narusza przepisy prawa. Zdaniem podatnika, zastosowana przez organ podatkowy instytucja "oszacowania" została utożsamiona z instytucją oceny dowodów. Z treści uzasadnienia decyzji ostatecznej wynika natomiast, że takie postępowanie nie było prowadzone przez organ podatkowy. Podatnik zauważył ponadto, iż rażące naruszenie prawa jako przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej obejmuje nie tylko naruszenie prawa materialnego, lecz również naruszenie przepisów postępowania podatkowego. Powołując się na orzecznictwo sądowe strona wyjaśniła, że wada wskazująca na nieważność decyzji musi tkwić w samej decyzji, a to znaczy, iż z reguły jest następstwem rażącego naruszenia prawa materialnego. Zdaniem podatnika decyzja, w której rozstrzygnięcie zostało oparte na stanie faktycznym ustalonym z rażącym naruszeniem przepisów o postępowaniu dowodowym, jest decyzją wydaną z rażącym naruszeniem prawa. Według podatnika, stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej uzasadnia ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która w sposób oczywisty wykracza poza zasady logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego (naruszony art. 191 Ordynacji podatkowej), oraz nieuwzględnienie przez organ podatkowy faktów powszechnie znanych organowi podatkowemu z urzędu (naruszony art. 187 § 3 Ordynacji podatkowej). W tym zakresie podatnik podniósł, że organ podatkowy zakwestionował oświadczenia strony co do transakcji z firmą "A" a w treści uzasadnienia w/w rozstrzygnięcia nie znalazło się nic, co mogłoby stanowić podstawę do odrzucenia jego argumentacji. Odrzucenie zatem argumentów strony tylko dlatego, że nie pasują do z góry założonej tezy jest rażącym naruszeniem prawa. Według podatnika podobnie dokonane przez organ podatkowy ustalenia dotyczące obrotu telefonami komórkowymi i karmą odzwierciedlają w sposób nieobiektywny zdarzenia dotyczące przepływu pieniężnego i handlowego. Organ podatkowy nie udowodnił bowiem w sposób rzeczowy i logiczny, że wpływ niektórych środków pieniężnych na rachunek bankowy był wynikiem dokonanej sprzedaży. Ponadto, zdaniem podatnika, organ nie uwzględnił argumentacji podatnika przedkładanej w trakcie postępowania kontrolnego w sprawie wpływu na rachunek bankowy środków pieniężnych z tytułu sprzedaży samochodu osobowego marki [...]. Podatnik podniósł również, że organ podatkowy odmówił przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadków argumentując, że nie dysponował adresami zamieszkania. W ocenie podatnika, organ winien zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, ustalić dane osobowe świadków i przesłuchać ich w miejscu zamieszkania. Podatnik wskazał ponadto, iż jednym z najistotniejszych naruszeń prawa przez organ podatkowy pierwszej instancji jest uznanie, iż wszystkie dokonane w 2006 r. wpłaty na rachunek bankowy dotyczą niezaewidencjonowanej sprzedaży. Zdaniem podatnika, organ przyjmując taką argumentację zsumował wartość wpływów na rachunek bankowy z zaewidencjonowaną wartością sprzedaży, wykazaną w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, podwajając prawie dwukrotnie wartość przychodu. Ponadto powyższe nie znajduje również swojego uzasadnienia faktycznego, co wynika bezpośrednio z art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.