Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 23 września 2009 r., sygn. II SA/Rz 355/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ryszard Bryk Sędziowie WSA Krystyna Józefczyk /spr./ NSA Stanisław Śliwa Protokolant st. sekr. sąd. Maria Kołcz po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólno-Administracyjnym na rozprawie w dniu 16 września 2009 r. sprawy ze skargi O.K. na decyzję Wojewody (...) z dnia (...) nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty (...) z dnia (...) nr (...) w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku.

Uzasadnienie

Sygn. II SA/Rz 355/09

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi O. K. jest decyzja Wojewody [...] (zwany dalej Wojewodą) z [...].02.2009 r. znak [...]. Zaskarżoną decyzją Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty Powiatu [...] (zwany dalej Starostą) z [...].01.2009 r. znak [...] o uznaniu O. K. za osobę bezrobotną i o odmowie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Okoliczności faktyczne sprawy zostały zrekonstruowane w sposób następujący: Starosta decyzją wydaną [...].01.2009 r. orzekł o uznaniu O. K. za osobę bezrobotną z dniem 21.01.2009 r. oraz odmówił przyznania zasiłku dla osób bezrobotnych. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, iż z przedstawionych w dniu rejestracji dokumentów wynikały warunki uznania O. K. za osobę bezrobotną. Natomiast suma okresów, o których mowa w art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 69, poz. 415 ze zm.; zwana dalej u.p.z.), przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, jest krótsza niż 365 dni. Stanowiło to podstawę odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych.

Od decyzji Starosty, odwołanie do Wojewody złożył w terminie O. K. żądając od organu odwoławczego uchylenia decyzji w części dotyczącej nie przyznania prawa do zasiłku i wydanie w miejsce dotychczasowej, nowej decyzji przyznającej zasiłek. W uzasadnieniu odwołania strona zwróciła uwagę na okresy swego zatrudnienia w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w wymiarze 3/5 etatu oraz na różnice w kwotach miesięcznego wynagrodzenia. Jego zdaniem, organ w sposób nieuprawniony zastosował art. 71 ust. 2a u.p.z. W odwołaniu przywołano stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 18 lipca 2006 r. sygn. I OSK 175/06. Zdaniem odwołującego się, Organ orzekający w jego sprawie w sposób nieprawidłowy dokonał wykładni art. 71 ust. 2a u.p.z. Z treści powołanego w odwołaniu wyroku, wynika według strony niezbicie, iż warunkiem koniecznym i wystarczającym do uzyskania prawa do zasiłku byłoby osiąganie wynagrodzenia miesięcznego za pracę w wysokości 675,60 zł brutto. Z dokumentów przedstawionych w toku postępowania wynika jednoznacznie, że skarżący osiągnął dochód znacznie wyższy. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie jakie odwołujący osiągnął w 2008 r. przekroczyło kwotę minimalnego wynagrodzenie za pracę albowiem po podzieleniu przez 12 miesięcy wynosiło 1315, 25 zł brutto.