Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 padziernika 2007 r., sygn. I SA/Gl 254/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia WSA Teresa Randak, Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Mendecka (spr.), Protokolant Katarzyna Kot, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2007 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa "[...]" Sp. z. o.o. w K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę

Uzasadnienie

W wyniku postępowania kontrolnego wszczętego na podstawie postanowienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. dnia [...] Nr [...], stwierdzono, iż Przedsiębiorstwo [...] Sp. z. o.o. w K. w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę [...] zł na skutek zaliczenia do nich:

- różnicy ogółem [...] zł ([...] zł + [...] zł + [...] zł) między wartością brutto faktur składających się na wierzytelności, a kwotą należną Spółce z tytułu sprzedaży tych wierzytelności, naruszając przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zwanej dalej "updop".

- wydatku w kwocie [...] zł dotyczącego "pomocniczej usługi finansowej"

polegającej na przeprowadzeniu porozumienia kompensacyjnego przez Podmiot A, którego Spółka [...] nie była stroną, naruszając przepis art. 15 ust. 1 powołanej ustawy.

Wobec powyższego, decyzją z dnia [...] Nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2002 w kwocie [...] zł.

Na skutek złożonego przez skarżącą Spółkę odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w K. wydał decyzję z dnia [...] Nr [...], którą utrzymał w mocy decyzje organu I instancji.

Decyzja z dnia [...] stała się powodem skargi do tutejszego Sądu, który wyrokiem z dnia 29 maja 2006 r. (sygn. akt I SA/Gl 1620/05) uchylił przedmiotową decyzję. W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd zgodził się z poglądem organu odwoławczego, że prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży wierzytelności przysługuje wyłącznie podmiotowi, u którego taka wierzytelność była przychodem należnym. Wielkość tej straty stanowi ujemna różnica między wartością netto wierzytelności (bez podatku VAT), a przychodem uzyskanym z jej sprzedaży. Sąd stwierdził, iż nie powstała strata na sprzedaży wierzytelności, o której mowa wart. 16 ust. 1 pkt 39 updop, bowiem Spółka ujęła w przychodach wierzytelności w kwocie [...] zł, które następnie sprzedała za kwotę [...] zł. Nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem organów podatkowych odnośnie nieuznania za koszt uzyskania przychodu kwoty [...] zł, wydatkowanej przez skarżącą Spółkę na rzecz Podmiotu A. Nie podzielił również stanowiska organu podatkowego I instancji, iż wydatek w kwocie [...] zł nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu, ponieważ skarżąca Spółka nie była stroną porozumienia kompensacyjnego. Ponadto, sąd uznał stanowisko organów podatkowych o wykluczeniu powyższej kwoty z kosztów uzyskania przychodów za przedwczesne.