Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 29 maja 2006 r., sygn. I SA/Gl 1620/05

Dnia 29 maja 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Przemysław Dumana Sędziowie: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski (spr.) Asesor WSA Teresa Randak Protokolant: Izabela Auguścik - Michułka po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2006 roku na rozprawie sprawy ze skargi "A" Spółka z o.o. w K., na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz stronę skarżącej kwotę [...] zł. (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może zostać wykonana do czasu uprawomocnienia się wyroku

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił "A" Spółka z o.o. W K. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych za 2002 r. w kwocie [...] zł.

Organ pierwszej instancji uznał, iż Spółka "A" w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych za 2002 r. zawyżyła koszty uzyskania przychodów o kwotę [...] zł w związku z realizacją trzech umów przelewu wierzytelności zawartych z "B" Spółka z o.o. w W., a ponadto w związku z umową o wykonanie pomocniczej usługi finansowej zawartej z firmą "C" A. G..

Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej stwierdził, że na podstawie umów przelewu wierzytelności spółka "A" przeniosła na spółkę "B" wierzytelności "D" S.A. w Ł. (umowy z dnia [...] 2002 r. i [...] 2002 r.) oraz "E" S.A. W O.(umowa z dnia [...] 2002 r.).

W pierwszej z wymienionych umów (umowa z dnia [...] 2002 r.) przeniesiono wierzytelności o łącznej wartości [...] zł. za cenę [...] zł. W konsekwencji tego różnicę pomiędzy wymienionymi kwotami, tj. [...] zł., spółka "A" zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Organ pierwszej instancji stwierdził, że sprzedaż powyższej wierzytelności za kwotę [...] zł w odniesieniu do wartości netto wierzytelności wynikającej z faktur sprzedaży w kwocie [...] zł., nie powoduje straty na sprzedaży.

Na podstawie umowy z dnia [...] 2002 r. spółka "A" przeniosła na spółkę "B" wierzytelność o łącznej wartości [...] zł., za cenę [...] zł, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów kwotę [...] zł. Również w tym wypadku organ stwierdził, że sprzedaż powyższej wierzytelności w odniesieniu do wartości netto wierzytelności, wynoszącej [...] zł. nie powoduje straty na tej sprzedaży.

Z kolei na podstawie umowy z dnia [...] 2002 r. spółka "A" przeniosła na nabywcę wierzytelność o łącznej wartości [...] zł. za cenę [...] zł, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów różnicę w kwocie [...] zł. Organ uznał, że sprzedaż wierzytelności za kwotę [...] zł. w odniesieniu do wartości netto wierzytelności w kwocie [...] zł. i w tym wypadku nie powoduje straty z tej sprzedaży.

Mając na względzie powyższe transakcje organ pierwszej instancji uznał, iż spółka "A" zaliczając do kosztów uzyskania przychodów różnice pomiędzy wartością brutto faktur składających się na wierzytelności, a kwotą należną z tytułu sprzedaży wierzytelności, tj. łącznie [...] zł., naruszyła przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tą regulacją nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej była zarachowana jako przychód należny. Organ stwierdził, że przedmiotowe faktury zostały na podstawie art. 12 ust. 3 zarachowane jako przychód należny w wartości netto.

Natomiast w odniesieniu do umowy zawartej z firmą "C" A. G., Dyrektor UKS stwierdził, iż miała ona dotyczyć pomocniczej usługi finansowej, polegającej na przeprowadzeniu porozumienia kompensacyjnego regulującego zobowiązania "F" S.A. względem "E" S.A. w O.i jednocześnie regulującego zobowiązania "B" względem "F" S.A. Na podstawie tej umowy A. G. podjął się do wskazania należności "F" S.A. w wysokości [...] zł. i do przeprowadzenia porozumienia kompensacyjnego na ww. kwotę. Kwotę wynagrodzenia określono na [...] % kwoty kompensaty, tj. [...] zł. A.G. wystawił w dniu [...] 2002 r. na rzecz spółki "A" fakturę sprzedaży na wymienioną kwotę, która została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu [...] 2002 r.

W tym wypadku organ pierwszej instancji uznał, iż spółka naruszyła art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Dyrektor UKS stwierdził, że spółka "A" nie była stroną porozumienia kompensacyjnego przeprowadzanego przez firmę "C" A.G., a zatem stosownie do powołanego przepisu wydatek w kwocie [...] zł. nie mógł stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej odwołanie wniósł pełnomocnik strony, zarzucając naruszenie zasad postępowania podatkowego, a to: art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przeprowadzenie postępowania w taki sposób, że jego efektem może być podważenie zaufania obywateli do organów państwa, art. 122 Ordynacji poprzez pominięcie szeregu działań niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, art. 187 § 1 Ordynacji poprzez zebranie materiału dowodowego, który nie został w sposób wyczerpujący rozpatrzony, art. 191 O.p. poprzez uznanie, że podatnicy nie udowodnili okoliczności, co do których przedstawili dowody.

Zarzucono ponadto naruszenie art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez bezpodstawne uznanie, że zachodzą okoliczności wyłączające możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określonych wydatków poniesionych przez "A".

W uzasadnieniu odwołania odniesiono się do treści art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej oraz art. 12 ust. 3, podkreślając że podatnik dokonując sprzedaży wierzytelności w wartości brutto, był uprawniony do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów różnicy między ową wartością brutto zbywanej wierzytelności (uwzględniającej podatek VAT), a ceną sprzedaży. Zarzucono również brak uzasadnienia prawnego decyzji pierwszoinstancyjnej w odniesieniu do odmowy zaliczenia do kosztów wydatku poniesionego na rzecz firmy "C". Obszerną polemikę z tym ostatnim wątkiem decyzji przedstawił pełnomocnik strony w piśmie stanowiącym uzupełnienie odwołania. Zaakcentował, iż spółka "A" tylko dlatego uzyskała przychód ze sprzedaże swoich wierzytelności "B", ponieważ wcześniej nabywca uzyskał stosowną wiedzę i możliwości w dokonaniu kompensat własnych względem "F" S.A. oraz "E" S.A. w O.. Zaznaczył, że umowa między "A", a "C" stanowiła porozumienie w ramach szeroko rozumianych usług monitoringu. W dalszej części pisma pełnomocnik dokonał analizy instytucji potrącenia umownego.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora UKS.

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ odwoławczy podniósł, iż w myśl art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej spółka "A" mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę ze sprzedaży wierzytelności tylko pod jednym warunkiem, że zbywana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3. Podkreślono, że wartość netto wierzytelności, wynikająca z faktur sprzedaży ujętych w przychodach spółki wyniosła łącznie [...] zł. i była niższa niż kwota [...] zł., która została uzyskana ze sprzedaży wierzytelności po odliczeniu wydatku poniesionego na rzecz firmy "C". Zatem - w ocenie organu odwoławczego - nie wystąpiła strata ze sprzedaży wierzytelności, którą spółka mogłaby odliczyć na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej.

Organ odwoławczy zaznaczył również, że bez znaczenia jest kwestia celowości poniesionego wydatku w kwocie [...] zł. z tytułu "pomocniczej usługi finansowej", którą świadczyła dla podatnika firma "C" A. G.. Powyższy wydatek organ odwoławczy uznał za stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności w kwocie [...] zł., ponieważ w umowie kompensaty określono wynagrodzenie firmy "C" na [...] % kwoty [...] zł.

W skardze na powyższą decyzję strona wniosła o jej uchylenie, wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji z powodu naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie.

W ocenie strony, w omawianym przypadku nie została naruszona dyspozycja art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatkowej, co - jak twierdzi skarżący - potwierdził również organ, wskazując w uzasadnieniu decyzji, że przedmiotowe faktury zarachowane były na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychód należny w wartości netto, a z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności powstała strata. Skarżący podkreślił, iż dokonując zbycia wierzytelności za cenę niższą od wartości nominalnej, uwzględniającej podatek VAT, poniósł stratę na transakcji, którą w sposób prawidłowy zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższy pogląd poparto stanowiskiem urzędu skarbowego woj. mazowieckiego, publikowanym na stronie Izby Skarbowej w W. (nr publikacji [...] z [...] 2003 r.).

Skarżący nie zgodził się również z nie uwzględnieniem zaliczenia przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatku w kwocie [...] zł., poniesionego na rzecz firmy "C" z tytułu "pomocniczej usługi finansowej". Podniesiono, iż interpretacja organu pierwszej instancji, jakoby spółka nie była stroną porozumienia kompensacyjnego prowadzonego przez "C", a zatem przedmiotowy wydatek nie może być u niej kosztem, jest błędna. Podkreślono, że wymieniony wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu, a spółka "A" tylko dlatego uzyskała przychód ze sprzedaży wierzytelności spółce "B", ponieważ wcześniej "B" uzyskał wiedzę i możliwości dokonania kompensat własnych zobowiązań względem "F" oraz "E" S.A.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu objętej skargą decyzji. Podkreślono, że sporny wydatek w kwocie [...] zł. na rzecz A. G., prowadzącego firmę "C", stanowi stratę z tytułu nieodpłatnego zbycia wierzytelności w kwocie [...] zł., ponieważ w umowie rekompensaty wynagrodzenie na "C" określono na kwotę [...] % kwoty [...] zł. Kwestia celowości tego wydatku, zdaniem organu, jest bez znaczenia.

Odnosząc się do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów "strat" ze sprzedaży wierzytelności w łącznej kwocie [...] zł. ([...] zł. + [...] zł. + [...] zł.) Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, strata mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów tylko pod tym warunkiem, że zbywana wierzytelność została uprzednio zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej. W ocenie organu odwoławczego, brak możliwości zaliczenia ww. kwoty do straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności wynika z tego, że nie zostały spełnione warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę należy uznać za uzasadnioną, aczkolwiek Sąd nie podziela wszystkich podniesionych w niej argumentów.

Istota sprawy zasadniczo ogranicza się do rozstrzygnięcia dwóch spornych kwestii. Pierwsza z nich dotyczy zasadności zakwestionowania przez organy obu instancji, dokonanej przez podatnika kwalifikacji jako kosztu uzyskania przychodu, poniesionych przez niego strat z tytułu zbycia wierzytelności, które to straty pojmowane są przez skarżącą spółkę, jako różnica między wartością brutto (uwzględniającej podatek VAT) należności przypadającej tejże spółce od dłużników, a ceną sprzedaży tychże wierzytelności. Dodać należy, iż skarżąca spółka uprzednio zarachowała ww. wierzytelności, przypadające jej od dłużników jako przychód, ale w wartości netto (bez podatku VAT).

Kolejny sporny problem dotyczy zaliczenia przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów wydatku w kwocie [...] zł., poniesionego na rzecz . G., prowadzącego firmę "C".

Sąd podzielił stanowisko organów obu instancji w odniesieniu do pierwszego spornego problemu.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Z kolei przepis art. 12 ust. 3 zdanie 1 cyt. ustawy stanowi, że przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast ust. 4 tego przepisu zawiera listę pożytków, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. I tak do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9).

Należy więc zgodzić się z twierdzeniami, że analizowane uregulowanie prawne wyłącza z kosztów uzyskania przychodów straty poniesione z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że podatnik wcześniej należności z wierzytelności zaliczył na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej do przychodów związanych z działalnością gospodarczą. Wówczas taką stratę z odpłatnego zbycia wierzytelności można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, w zakresie, w jakim mogła być i została zarachowana jako przychód należny. Skarżąca spółka zarachowała zresztą do przychodów przypadającą jej wierzytelność od kontrahenta bez podatku od towarów i usług. Skoro podatek VAT nie jest zaliczony do przychodów, to nie może on również przychodów tych zmniejszać (M. Podat. 1998/3/219). Należy w tym wypadku zgodzić się z poglądem organu odwoławczego, że prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu sprzedaży wierzytelności przysługuje wyłącznie podmiotowi, u którego taka wierzytelność była przychodem należnym. Wielkość tej straty stanowi ujemna różnica między wartością netto wierzytelności (bez podatku VAT), a przychodem uzyskanym z jej sprzedaży. Pogląd ten znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 16 sierpnia 2004 r., sygn. akt I SA/Ka 944/03, czy też wyrok NSA z dnia 1 lipca 1998 r., sygn. akt I SA/Lu 448/97).

Skoro zatem spółka, jako przychód należny zarachowała wierzytelności w kwotach bez podatku VAT i ta okoliczność pozostawała w sprawie bezsporna, to za koszt uzyskania przychodu uznane być mogły tylko straty ze zbycia wierzytelności uprzednio zarachowanych jako przychody należne czyli bez podatku od towarów i usług. Uwzględniając okoliczność, iż skarżąca spółka ujęła w przychodach wierzytelności na łączną kwotę [...] zł. ([...] zł. + [...] zł. + [...] zł), które następnie sprzedała za łączną kwotę [...] zł. (odpowiednio: [...] zł. + [...] zł. + [...] zł.), nie powstała strata na sprzedaży wierzytelności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sąd nie zgodził się natomiast ze stanowiskiem organów odnośnie nie uznania za koszt uzyskania przychodu kwoty [...] zł., wydatkowanej przez skarżącą spółkę na rzecz A. G. - firma "C".

Wydatek ten - jak twierdzi strona skarżąca - miał związek ze źródłem przychodów, ponieważ dzięki niemu doszło do przeprowadzenia porozumienia kompensacyjnego między nabywcą wierzytelności (firmą "B"), względem dłużników ("F" S.A. i "E" S.A.), a tym samym była to jedyna możliwość odzyskania należności. Odnosząc się do tego wydatku organ pierwszej instancji uznał, iż nie może on stanowić kosztu uzyskania przychodu ponieważ skarżąca spółka nie była stroną porozumienia kompensacyjnego. Z kolei organ odwoławczy uznał, iż kwestia ta (tzn. celowości poniesionego wydatku) jest bez znaczenia oraz, że nie może on stanowić kosztu uzyskania przychodu ponieważ wydatek ten stanowi stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności w kwocie [...] zł. (w umowie kompensaty określono wynagrodzenie firmy

"C" na [...] % kwoty [...] zł.).

Sąd uznał stanowisko organów o wykluczeniu powyższej kwoty z kosztów uzyskania przychodów za przedwczesne.

Wskazać bowiem należy, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyszczególnia rodzajów kosztów uzyskania przychodów, ograniczając się do ogólnej ich definicji. W myśl tego przepisu kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, z wyjątkiem tych, których ustawa nie uznaje za koszty uzyskania przychodów, a o których mowa w art. 16 ustawy. Brzmienie wyżej cytowanego przepisu nie pozostawia zatem wątpliwości, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko takie wydatki, w stosunku do których wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W orzecznictwie akcentuje się (por. np. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 4 lutego 2004, sygn. akt I SA/Ka 48/03), iż warunkiem uznania danego wydatku za koszt jest wykazanie przez podatnika zamiaru uzyskania przychodu w związku z poniesionym kosztem. W takim ujęciu kosztem uzyskania przychodów będą również wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym takie, wskutek których podatnik uzyska oszczędności lub uniknie większych od poniesionych wydatków ciężarów.

W toku postępowania administracyjnego, a także w skardze podatnik wykazywał, iż tylko dzięki poniesionemu wydatkowi uzyskał przychód ze sprzedaży swoich wierzytelności spółce "B". Skarżący podkreśla, że cesja wierzytelności o pełnej wartości [...] zł., wobec "E" S.A., była jedynym sposobem na odzyskanie tejże należności, ponieważ ww. dłużnik miał problemy finansowe, a w końcu w dniu [...] 2003 r. ogłoszona została jego upadłość. W ocenie skarżącej spółki dzięki działaniu firmy "C" - A. G., nabywca wierzytelności - "B", uzyskał stosowną wiedzę i możliwości w dokonaniu kompensat własnych zobowiązań wobec dłużników spółki "A".

Zdaniem składu orzekającego, jeżeli rzeczywiście spółka "A", dzięki działaniu (na jej zlecenie) firmy "C" odzyskała swoje należności, to poniesiony na ten cel wydatek, w świetle wyżej przedstawionych definicji kosztów uzyskania przychodów, mógłby stanowić taki koszt. Bez znaczenia jest w takich warunkach okoliczność, podnoszona przez organ pierwszej instancji, iż wskutek udzielonego przez podatnika zlecenia porozumienie kompensacyjne zostało zawarte przez inne podmioty, jeżeli dzięki niemu tenże podatnik uzyskał przychód. Za niewłaściwe uznać należy również dokonane przez organ odwoławczy połączenie spornego wydatku z transakcją cesji wierzytelności o wartości [...] zł., w taki sposób, że wydatkowana przez podatnika na rzecz firmy "C" kwota [...] zł. została odliczona od ustalonej w umowie cesji ceny zbycia ww. wierzytelności (tj. od kwoty [...] zł.) i tak pomniejszona kwota ([...] zł.) stała się podstawą (w kontekście treści art. 16 ust. 1 pkt 39) porównania ceny uzyskanej ze zbycia wierzytelności z jej faktyczną wartością netto ([...] zł.). W ocenie Sądu ocena prawnopodatkowych skutków poniesionego przez spółkę wydatku w kwocie [...] zł. wymagała jego odrębnego potraktowania, pod kątem kryteriów art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Jeżeli bowiem sporny wydatek przyczynił się do uzyskania przychodu, bowiem od niego zależała cesja wierzytelności, czy też zapłata wynikających z umów cesji kwot, to trudno go uznać za nie poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów i nie ma znaczenia w takim wypadku sposób określenia wynagrodzenia A. G., ustalony umowie z dnia [...] 2002 r. ([...] % od kwoty kompensaty).

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z tymi przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Takiej analizy organ odwoławczy nie przeprowadził, czym naruszył art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.). Zgodnie z treścią tego ostatniego przepisu toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. W szczególności nie ustalono, czy - w świetle twierdzeń strony skarżącej - usługi przeprowadzone na podstawie umowy z dnia [...] 2002 r. przez A. G. miały rzeczywiście wpływ na zawarcie przez spółkę "A" umowy cesji wierzytelności z dnia [...] 2002 r. z firmą "B", a nadto na ile niezbędne do dokonania kompensat okazały się działania A. G..

Zakres sądowej kontroli administracji publicznej, z mocy art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ) sprowadza się do badania pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Oznacza to, że zaskarżone rozstrzygnięcie podlega uchyleniu, jeżeli Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę wznowienia postępowania administracyjnego, względnie inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. nr 153, poz. 1270).

Dokonując kontroli we wskazanym zakresie Sąd stwierdził, iż przy wydaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia prawa materialnego podatkowego oraz zasad postępowania w określonym wyżej zakresie.

W sumie zatem, mając na uwadze podniesione wyżej okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję w całości, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270), który przewiduje, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości lub w części, jeżeli stwierdzi naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy oraz przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik.

W punkcie drugim wyroku Sąd postanowił zasądzić na rzecz skarżącego od Dyrektora Izby Skarbowej w K. koszty postępowania sądowego, obejmujące uiszczony wpis od skargi i koszty zastępstwa procesowego, stosownie do art. 200 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W punkcie trzecim wyroku Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości do chwili uprawomocnienia się wyroku, do czego był zobowiązany treścią art. 152 ww. ustawy.