Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 28 lutego 2006 r., sygn. II SA/Wr 252/05

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Siedlecka, Sędzia WSA Andrzej Cisek, Sędzia NSA Mieczysław Górkiewicz (sprawozdawca), Protokolant Iwona Borecka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 lutego 2006r. sprawy ze skargi O. M. na uchwałę Rady Gminy D. z dnia [...]r. Nr [...] w przedmiocie odrzucenia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obrębu wsi D. oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...]r. skarżąca złożyła wniosek do planu dla wsi D. o zamianę przeznaczenia działek nr [...],[...] i [...] na tereny rekreacyjne z prawem do zabudowy jednorodzinnej i infrastruktury technicznej do obsługi terenu. Pismem z dnia [...]r. skarżąca wniosła zarzuty do projektu planu, w którym przeznaczono działki nr [...] i [...] pod usługi zdrowotne, domagając się ich przeznaczenia na tereny rekreacyjne oraz przeznaczenia południowej części działki nr [...] pod usługi zdrowotne. Zaskarżoną uchwałą Rada odrzuciła zarzut dotyczący przeznaczenia działek nr [...] i nr [...]. W uzasadnieniu uchwały powołano się na treść opracowania ekofizjograficznego dr. Z. R., prognozę skutków wpływu ustaleń planu mgr inż. J. W., decyzję Wojewody z [...]r. o wygaśnięciu koncesji na wydobywanie kruszywa oraz ustalenia wynikające z dokumentów i wizji lokalnej terenu. Zarzut dotyczący działki nr [...] został zakwalifikowany jako protest, gdyż zapis planu nie narusza interesu właściciela. Wskazano, że skarżąca rozszerzyła wniosek dot. przeznaczenia działek ponadto na usługi zdrowia, wyrażając zamiar realizacji ośrodka dla dzieci chorych z hippoterapią i budownictwa mieszkaniowego dla obsługi ośrodka. Tymczasem teren działek jest terenem poeksploatacyjnym i zdegradowanym w znacznym stopniu. Według opracowania fizjograficznego na części działek nie była prowadzona eksploatacja kruszywa, zaś na pozostałych częściach znajdują się wyrobiska o głębokości 2-4 metrów, w części zrekultywowane, częściowo zasypane odpadami, wymagające rekultywacji w kierunku leśnym, a ponadto tereny zwałowisk wewnętrznych, zrekultywowane, wypełnione piaszczystym nadkładem, co powodowałoby znaczny wzrost inwestycji budowlanych, dalej tereny zrekultywowane przez zasypanie wyrobisk, w tym różnymi odpadami lub w kierunku leśnym, których zmiana użytkowania byłaby niewskazana, a w końcu głębsze partie wyrobisk wypełnione wodą, o nieznacznej przydatności dla rekreacji. Ogólnie jest to teren słabo przydatny do zabudowy, głównie w niewielkiej części nie eksploatowanej. Nakłady na rekultywację i konieczny okres oczekiwania na osiadania nasypów zanim będą przydatne do zabudowy, nie pozwala na zaliczenie terenów do budowlanych. Możliwe byłoby zabudowanie znikomej części terenu ośrodkiem zdrowia. Tymczasem skarżąca chce wybudować osiedle domów jednorodzinnych na całym terenie, w tym na części zadrzewionej i na terenach poeksploatacyjnych. Posadowione tam budynki byłyby zagrożone nierównym osiadaniem gruntu, a inwestorzy kierowaliby pretensje do gminy. Skarżąca nie wyjaśniła, dlaczego projektowane przeznaczenie jej działek zagrażało jej interesowi prawnemu. Faktycznie teren powinien być przeznaczony na tereny gruntów rolnych, leśnych i wód stojących, bez zabudowy, gdyby skarżąca nie chciała zrealizować ośrodka rehabilitacji dla dzieci. Nieuwzględnienie wniosku o przeznaczeniu działek pod zabudowę jednorodzinną nie naruszyło interesu prawnego skarżącej. Gmina korzystając ze swoich uprawnień w zakresie władztwa planistycznego postanawia nie dopuścić do zabudowy mieszkaniowej na terenach poeksploatacyjnych, przynajmniej do czasu przeprowadzenia ich prawidłowej rekultywacji i przeprowadzenia badań stwierdzających przydatność terenu do zabudowy.