Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 21 maja 2004 r., sygn. I SA/Wr 3303/02

I SA/ Wr 3303/02 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 21 maja 2004r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska, Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz, Sędzia NSA Andrzej Szczerbiński (sprawozdawca), Protokolant Michał Kazek, po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2004r. na rozprawie sprawy ze skargi E.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta W. z dnia [...]w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2001 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. po rozpoznaniu odwołania E. K. utrzymało w mocy swoją decyzję z dnia [...]nr [...], którą na podstawie art. 251 § 1 w związku z art. 247 § 1 pkt 3 i 5 Ordynacji podatkowej odmówiło uwzględnienia jej wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta W. z dnia [...]nr ewid. [...], wymierzającej podatek od nieruchomości za 2001r. w wysokości [...] za [...] powierzchni budynku mieszkalnego we W. przy ul. J. N. [...], zajętego na działalność gospodarczą, według stawki 15,86 zł za 1 m2, wynikającej z uchwały Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 28 grudnia 2000r. nr XXVIII/903/00. Lokal użytkowy o tej powierzchni podatniczka wynajęła od Gminy W. w celu prowadzenia tam sklepu cukierniczego. W swoim wniosku powołała się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2001r. sygn. FPK 4/00 (ONSA z 2001r. z. 4, poz. 164), według której posiadacz lokalu niewyodrębnionego prawnie, będącego częścią nieruchomości stanowiącej własność jednostki samorządu terytorialnego, nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. nr 9, poz. 31 ze zm.). Kolegium zwróciło uwagę, że wzruszenie ostatecznej decyzji administracyjnej w trybie stwierdzenia jej nieważności może nastąpić wyłącznie z przyczyn wymienionych w art. 247 § 1 pkt 1 do 8 Ordynacji podatkowej. Wnioskodawczyni wskazała pkt 3 i 5, które mówią o wydaniu decyzji z rażącym naruszeniem prawa i skierowaniu jej do osoby nie będącej stroną w sprawie. Tymczasem o rażącym naruszeniu prawa można mówić wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu prawa przez proste ich zestawienie ze sobą, nie chodzi przy tym o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Powołano liczne orzeczenia sądowe w tej kwestii. Wnioskodawczyni kwestionuje decyzję wydaną na podstawie przepisu budzącego wątpliwości interpretacyjne, który w czasie jej podejmowania był inaczej rozumiany w praktyce administracyjnej i orzecznictwie sądowym, niż wyjaśniła to uchwała NSA, na którą powołała się skarżąca. Nie może to świadczyć o rażącym naruszeniu prawa przy wydawaniu decyzji, a tym samym również o skierowaniu jej do osoby nie będącej stroną w sprawie.