Wyrok SN z dnia 15 stycznia 2020 r., sygn. III PK 210/18

Powierzenie mienia pracownikowi musi mieć charakter zindywidualizowany, a znaczenie ma nie tyle formalne dokonanie "powierzenia" mienia, co faktyczne przekazanie pracownikowi pieczy nad konkretnymi składnikami majątkowymi. Następuje to wówczas, gdy pracownik wyraził zgodę na przyjęcie owej odpowiedzialności, wynikającej wprost lub pośrednio z uzgodnienia rodzaju pracy w umowie o pracę, a wyrażonej na tyle wyraźnie, by nie budziła wątpliwości oraz by powierzenie mienia nastąpiło w taki sposób, aby pracownik wszedł w jego rzeczywiste posiadanie i mógł nim dysponować w warunkach zapewniających możliwość zabezpieczenia mienia przed dostępem osób nieupoważnionych i utrzymania mienia w stanie zgodnym z jego przeznaczeniem, a następnie dokonać jego zwrotu lub wyliczyć się z niego. Z tego względu wyliczenie się przez pracownika z powierzonego mienia należy oceniać w odniesieniu do konkretnych unormowań co do realizacji obowiązków pracowniczych. Nie budzi także wątpliwości, że przesłankami odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie z obowiązkiem zwrotu lub do wyliczenia się z art. 124 § 1 pkt 1 k.p. są szkoda, wina pracownika, naruszenie przez niego obowiązków pracowniczych oraz adekwatny związek przyczynowy. A zatem dla wykazania odpowiedzialności pracownika za szkodę w mieniu powierzonym pracodawca musi jedynie udowodnić fakt prawidłowego powierzenia mienia oraz szkodę w mieniu. Regułą jest, że po powierzeniu mienia w sposób prawidłowy, za jego stratę lub uszkodzenie odpowiada pracownik. Z faktu, że mienie zostało prawidłowo powierzone, wypływa wniosek, iż ujawnione w nim braki są wynikiem zaniedbań pracownika. Stąd to pracownik musi dowodzić, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, za które nie ponosi odpowiedzialności zarzucając, iż pracodawca nie zapewnił mu warunków do właściwej pieczy nad powierzonym mieniem albo inna osoba ponosi za tę szkodę odpowiedzialność (art. 124 § 3 k.p.).

Teza od Redakcji