Wyrok SN z dnia 14 maja 1998 r. sygn. I PKN 79/98

Jeżeli zawinione zachowanie pracownika było zasadniczą przyczyną powstania szkody, to nie może się on bronić zarzutem, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych (art. 124 § 3 KP).

Przewodniczący SSN: Zbigniew Myszka

Sędziowie SN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 maja 1998 r. sprawy z powództwa Instalacji Sanitarnych „W.” SA w W. przeciwko Ludwikowi S. o zapłatę, na skutek kasacji pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 1 października 1997 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Pozwany Ludwik S. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 1 października 1997 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 24 lutego 1997 r. [...]. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od Ludwika S. na rzecz strony powodowej - Instalacji Sanitarnych „W.” SA w W. kwotę 12.720,84 zł z ustawowymi odsetkami, a dalej idące powództwo oddalił.

Rozstrzygnięcie Sąd ten oparł na następujących ustaleniach. Pozwany był zatrudniony u strony powodowej od dnia 10 lutego 1964 r. do dnia 30 czerwca 1995 r. na stanowisku specjalisty do spraw zaopatrzenia. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu wskutek wypowiedzenia dokonanego przez stronę powodową. Do obowiązków pozwanego należało dokonywanie zakupów potrzebnych do produkcji i montażu. Do połowy 1994 r. rozliczenia dokonywanych zakupów przeprowadzane były bezgotówkowo. System ten uległ zmianie z powodu trudności finansowych strony powodowej w związku z czym jej kontrahenci domagali się bezpośredniej zapłaty za towar. Skutkiem tego pracownicy zaopatrzenia pobierali zaliczki pieniężne na zakup towarów. Zaliczki te winny być rozliczane w terminie 7 dni; termin ten nie był jednakże przestrzegany. Rozliczanie pobranych zaliczek odbywało się w ten sposób, że osoba pobierająca zaliczkę w druk „rozliczenie zaliczki” wpisywała faktury potwierdzające zakup materiałów. Pozwany czasami przekazywał pieniądze z zaliczek innym osobom na zakup towarów, nie żądając pokwitowania. Również dokumenty wskazujące na dokonanie zakupu przekazywał księgowości, nie żądając pokwitowania. Księgowość strony powodowej w związku ze zbliżającym się bilansem za 1994 r. wezwała wszystkich pracowników do rozliczenia się z pobranych zaliczek. Po sporządzeniu rozliczenia ujawniono, że pozwany nie rozliczył się całkowicie z trzech zaliczek pobranych w grudniu 1994 r. na łączną kwotę 150.000.000 starych złotych. Ostatecznie przyjęto, że pozwany zobowiązany jest do rozliczenia się z kwoty 14.000 zł. Pozwany okoliczność tę potwierdził podczas spotkania w dniu 9 lutego 1995 r. w dyrekcji strony powodowej. W następstwie przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego ostateczną wysokość zobowiązania pozwanego ustalono na kwotę 12.270,84 zł. Na tle tak ustalonego stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji przyjął, że pozwany na podstawie art. 124 § 1 KP zobowiązany jest do zwrotu stronie powodowej ustalonej kwoty nie,rozliczonej zaliczki. Pozwany będąc długoletnim pracownikiem strony powodowej doskonale znał zasady rozliczania się z powierzonych zaliczek, a zatem to jego obciąża okoliczność powierzania osobom trzecim pieniędzy bez pokwitowania, czy też przekazania dokumentów bez potwierdzenia. Działowi księgowości strony powodowej nie można postawić zarzutu nienależytego działania. Nie ma zatem pods-taw do zastosowania art. 124 § 3 KP.