Wyrok SN z dnia 21 stycznia 2021 r., sygn. III PSKP 2/21

1. Tryb konsultacji zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę z organizacją związkową jest instytucją szczególną, w pełni uregulowaną w prawe pracy, zatem nie ma podstaw do stosowania prawa cywilnego (art. 300 k.p.). Wymagana forma pisemna konsultacji stanowi element określonego rozwiązania prawnego, które jest samodzielne i odrębne, bo do wypowiedzenia nie musi dojść. Zastrzeżenie formy pisemnej nie zostało przyjęte tylko dla celów dowodowych. Art. 38 § 1 k.p. określa obowiązek, którego wykonanie ma nastąpić na piśmie, co stanowi jednoznaczną normę prawną, której naruszenie obwarowane jest sankcją (art. 45 § 1 k.p.). Znaczenie obowiązku czynności w formie pisemnej nie może być zatem redukowane do samego dowodu czynności konsultacji zamiaru wypowiedzenia. Wymagana forma pisemna determinuje (otwiera) przewidziany w ustawie tryb konsultacji, czyli określoną sekwencję działań (zdarzeń oraz zachowań) i terminów, wymaganych od pracodawcy oraz związku zawodowego.

2. Wprowadzenie w prawie cywilnym formy dokumentowej nie łączy się ze zmianą przepisów o formie pisemnej, co dodatkowo potwierdza, że nie ma podstaw do innej niż dotychczasowa wykładnia warunku (wymogu) konsultacji zamiaru wypowiedzenia w formie pisemnej przyjętej w art. 38 § 1 k.p.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Leszek Bielecki

SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z powództwa P. K. przeciwko I. spółce z o.o. z siedzibą w W. o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 21 stycznia 2021 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ś. z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. akt VII Pa (...),

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Ś. do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Ś. wyrokiem z 19 grudnia 2018 r. oddalił apelację pozwanego pracodawcy I. spółka z o.o. w W. a uwzględnił apelację powoda P. K. i zmienił wyrok Sądu Rejonowego w W. z 26 czerwca 2018 r. w ten sposób, że przywrócił mu warunki pracy i płacy jak przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego pismem z 25 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy wskazanym wyrokiem zasądził powodowi odszkodowanie w kwocie 9.300 zł po odwołaniu od wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy. Powód był zatrudniony w firmie E. sp. z o.o. Oddział w W.. Do zmiany pracodawcy doszło na podstawie art. 23 k.p. 1 stycznia 2017 r. 25 sierpnia 2017 r. pozwany wypowiedział powodowi stanowisko pracy proponując stanowisko specjalisty do spraw wsparcia utrzymania infrastruktury sieciowej i W. jako nowe miejsce świadczenia pracy. Jako przyczynę podano zmiany organizacyjne oraz optymalizację zatrudnienia w wyniku których stanowisko pracy uległo likwidacji. Sąd Rejonowy stwierdził, że podana przyczyna wypowiedzenia zmieniającego nie była rzeczywista i prawdziwa. Wypowiedzenie z powodu likwidacji stanowiska, którego powód już nie zajmował narusza art. 30 § 4 k.p. w zw. z art. 42 § 1 k.p. Ponadto powód jako inwalida wojskowy miał ochronę zatrudnienia i pozwany nie mając zgody starosty naruszył art. 41 w zw. z art. 18 ust. 3 ustawy z 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych i ich rodzin. Roszczenie powoda jest zasadne, jednak niemożliwe było przywrócenie do pracy z uwagi na to, że stanowisko, które wypowiedziano, tj. specjalisty ds. komutacji, faktycznie nie istniało w momencie wypowiedzenia, dlatego też niemożliwie było przywrócenie powoda do pracy na to stanowisko. Niemożliwe było także przywrócenie powoda do pracy na stanowisko inżyniera ds. utrzymania sieci szkieletowej, bo nie było ono objęte treścią wypowiedzenia zmieniającego. Dlatego Sąd Rejonowy zasądził odszkodowanie na podstawie art. 45 § 2 k.p., pomijając art. 45 § 3 k.p., ponieważ jego realizacja w przypadku powoda nie jest możliwa.