Postanowienie SN z dnia 7 października 2020 r., sygn. II PK 134/19

Uzasadnioną przyczyną rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie musi być jedynie zawinione uchybienie pracownicze wywołujące istotną szkodę majątkową w mieniu pracodawcy. Taką przyczyną może być także zawinione działanie pracownika powodujące zagrożenie interesów pracodawcy.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak

w sprawie z powództwa K. N. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G. o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 7 października 2020 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 lutego 2019 r., sygn. akt VII Pa (...),

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. wyrokiem z dnia 15 lutego 2019 r. oddalił apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 25 września 2018 r. przywracającego powódkę K. N. do pracy u pozwanego na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, że podana przez pozwanego przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia - udostępnienie osobie nieuprawnionej informacji, z którymi powódka zapoznała się w związku z wykonywaną pracą, naruszającej przepisy o ochronie danych osobowych - nie stanowi w istocie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Wprawdzie powódka dwukrotnie, na wniosek przewodniczącego związków zawodowych, udostępniła informację o miejscu zatrudnienia P. R., co stanowiło naruszenie § 50 pkt 8-9 regulaminu pracy pozwanego oraz art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 266 ze zm., dalej jako ustawa systemowa), a więc naruszyła swoje podstawowe obowiązki pracownicze, jednak pozwany nie wykazał winy powódki w stopniu pozwalającym na uznanie tego naruszenia za ciężkie. Powódka nie wykorzystała pozyskanych informacji dla zaspokojenia własnej ciekawości czy potrzeb ani nie odniosła z tego żadnych korzyści, czyli nie działała z niskich pobudek. Udzielenie przez nią informacji sprowadzało się jedynie do potwierdzenia danych dotyczących zatrudnienia P. R., przeciwko któremu toczy się postępowanie w sprawie nękania pracowników pozwanego, a ponadto jest to informacja publiczna, powszechnie dostępna na stronie internetowej Urzędu Miasta, zatrudniającego P. R. Nie można zatem uznać, aby potwierdzona przez powódkę informacja należała do grupy danych wrażliwych, skoro była powszechnie dostępna, choć równocześnie należała do danych znajdujących się w posiadaniu pozwanego z racji wykonywanych przez niego zadań. Uwzględniając przy tym wieloletnią i nienaganną pracę powódki, Sąd Okręgowy uznał, że jej zachowanie należy traktować w kategorii zwykłego niedbalstwa, które nie wystarcza do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 k.p.