Postanowienie SN z dnia 25 czerwca 2019 r., sygn. II PK 130/18

Prawidłowa kwalifikacja zachowania pracownika z punktu widzenia art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie jest możliwa bez szczegółowego i indywidualnego zbadania przesłanek tego przepisu, a następnie odniesienia ich do precyzyjnie odtworzonego stanu faktycznego. Z powyższego wynika, że nie jest możliwe uznanie a priori, że naruszenie przez pracownika określonego podstawowego obowiązku będzie zawsze charakteryzowało się "ciężkością".

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Piotr Prusinowski

w sprawie z powództwa P.W. przeciwko Miejskim Zakładom Autobusowym spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 czerwca 2019 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 listopada 2017 r., sygn. akt XXI Pa [...],

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy ustalił, że powód mimo posiadanej wiedzy o możliwości zdeponowania alkoholu u pracowników ochrony świadomie nie uczynił tego, wnosząc go na teren zakładu pracy i zostawiając w szafce pracowniczej. Sąd pierwszej instancji wskazał, że powód nie kwestionował, że były mu znane przepisy Regulaminu Pracy obowiązującego w pozwanej spółce, w tym treść § 29, który wnoszenie napojów alkoholowych na teren zakładu pracy uznawał za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy uznał, że określona przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia faktycznie zaistniała, była prawdziwa, konkretna, obiektywna, a sposób jej sformułowania nie budził wątpliwości. Nadto, Sąd doszedł do przekonania, że przyczyna ta stanowiła ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i w pełni uzasadniała ten tryb rozwiązania stosunku pracy.