Wyrok SN z dnia 19 września 2018 r., sygn. I UK 216/17

Wyliczenie lat pracy w szczególnych warunkach powinno opierać się wyłącznie na zasadach czystej matematyki.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)

SSN Jolanta Franczak

SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)

w sprawie z odwołania J. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O. o emeryturę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 września 2018 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...),

1. oddala skargę kasacyjną,

2. nie obciąża wnioskodawcy kosztami pełnomocnika organu rentowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt III AUa (...), Sąd Apelacyjny w (...) - w sprawie z odwołania J. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O. - oddalił apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego -Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. z dnia 7 października 2015 r., sygn. akt VI U (...), oddalającego odwołanie J. P. od decyzji organu rentowego z 7 maja 2014 r., w której Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił J. P. prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował on co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił łączny okres zatrudnienia w wymiarze 27 lat, 11 miesięcy i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym tylko 1 rok, 6 miesięcy i 20 dni pracy w warunkach szczególnych (z tytułu zatrudnienia w okresach od 4 stycznia 1972 r. do 25 kwietnia 1973 r. w P. oraz od 5 lipca 1982 r. do 30 września 1982 r. w (...) Spółdzielni (...) w L).