Postanowienie SN z dnia 15 listopada 2017 r., sygn. II UK 697/16

Nie jest umową o świadczenie usług nieuregulowaną innymi przepisami (art. 750 k.c.) umowa, której istotą jest zobowiązanie się przyjmującego zamówienie do osiągnięcia weryfikowalnego, samoistnego rezultatu, także wtedy, gdy przedmiotem tej umowy jest współwykonanie prac niezbędnych dla osiągnięcia końcowego rezultatu w jednym procesie technologicznym, chyba że z okoliczności sprawy wynika, iż podwykonawca wykonywał usługi o charakterze czynności starannego działania.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jerzy Kuźniar

w sprawie z wniosku ,,W." Sp. z o.o. we W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi we W. z udziałem zainteresowanych: U.T., A.W., J.S. o ubezpieczenie społeczne, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 listopada 2017 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego we [...]. z dnia 19 kwietnia 2016 r., sygn. akt III AUa [...],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2016 r., III AUa [...], Sąd Apelacyjny we [...]. oddalił apelację wnioskodawcy - ,,..W."" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. od wyroku Sądu Okręgowego we W. z dnia 3 czerwca 2015 r., wydanego w sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi we W., w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym i ustalenia podstawy wymiaru składek zainteresowanych U.T., A.W., J.S. (pkt I), oraz orzekł o kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym (pkt II).

Pełnomocnik spółki zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną w całości, zarzucając naruszenie prawa materialnego:

1/ art. 65 § 2 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że dla dokonania wykładni oświadczenia woli opisanej w tym przepisie wystarczające jest ustalenie negatywne (co nie było zamiarem stron i celem umowy), podczas gdy przepis ten nakazuje dokonać ustaleń pozytywnych, czyli tego, co było zamiarem stron i celem umowy; 21 art. 750 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że zakresem zastosowania tego przepisu objęte są nie tylko umowy starannego działania ale również umowy rezultatu, a jedynym wyjątkiem w tym zakresie jest umowa o dzieło, tymczasem art. 750 k.c, jako odsyłający do przepisów regulujących umowy należytej staranności, w ogóle nie ma zastosowania do umów rezultatu; 3/ art. 750 k.c, przez jego błędne zastosowanie do umów, do których zgodnie z jego treścią nie ma on zastosowania; 4/ art. 353 k.c, przez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji przyjęcie, że w sytuacji, kiedy umowa pozwala wyodrębnić świadczenie w postaci konkretnego, materialnego, weryfikowalnego rezultatu, poddanie takiej umowy regulacji umowy rezultatu będzie sprzeczne z naturą stosunku prawnego z takiej umowy wynikającego; 5/ art. 627 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że z dziełem w rozumieniu tego przepisu mamy do czynienia wyłącznie w przypadku, kiedy do jego wytworzenia dochodzi w wyniku skomplikowanych, niepowtarzalnych czynności wymagających szczególnej wiedzy technicznej lub przygotowania zawodowego, nadających dziełu twórczy charakter; 6/ art. 627 i art. 641 § 2 k.c, przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, wbrew literalnej treści tego drugiego przepisu, że wykonanie przedmiotu według wskazówek zamawiającego dyskwalifikuje ten przedmiot jako dzieło w rozumieniu art. 627 k.c, podczas gdy art. 641 k.c. wprost udzielenie takich wskazówek przewiduje; 7/art. 627 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że warunkiem uznania umowy za umowę o dzieło jest precyzyjne i nie budzące wątpliwości określenie dzieła w umowie; 8/ art. 734 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w rozumieniu tego przepisu należyta staranność oznacza brak wad przedmiotu wytworzonego w wykonaniu spornej umowy; 9/ art. 58 § 1 k.c, przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że ustalenie zamiaru obejścia prawa może być zastąpione ustaleniem, iż forma współpracy, którą strony wybrały z zupełnie innych przyczyn, okazała się dla nich korzystniejsza, z punktu widzenia obciążeń składkami na ubezpieczenia społeczne; 10/ art. 58 § 1 k.c, przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że zawarta przez strony umowa była nieważna z powodu zamiaru obejścia prawa w sytuacji, w której przepis ten nie ma zastosowania; 11/ art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 1778 ze zm.), przez uznanie, że zainteresowani podlegali obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu, pomimo iż nie zawarli oni żadnej z wymienionych w tym przepisie umów. Ponadto pełnomocnik zarzucił naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: 1/ art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c, przez jego zastosowanie, a w konsekwencji niewyjaśnienie podstawy prawnej wyroku - podstawy przypisania czynności prawnej innego znaczenia od bezpośrednio wyrażonego w jej treści, co uniemożliwia kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku; 21 art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c, przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na niewyjaśnieniu podstawy faktycznej wyroku, wskutek czego nie wiadomo, w oparciu o jakie fakty Sąd wyrokował; 3/ art. 378 § 1 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 176 § 1 Konstytucji RP, przez nierozpoznanie przez Sąd Apelacyjny zarzutów apelacji, mających kluczowe znaczenie dla oceny zasadności oddalenia odwołania przez Sąd pierwszej instancji, a w konsekwencji ich pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co uniemożliwia jego kontrolę kasacyjną i narusza konstytucyjną zasadę dwuinstancyjności postępowania.