Wyrok SN z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. II PK 50/14

1. Wykładnia art. 39 k.p. nie uprawnia do wprowadzenia dodatkowego warunku, że ochrona zatrudnienia obejmuje tylko umowy o pracę na czas określony, które zostały zawarte na czas nie krótszy niż pozostały do osiągniecia wieku emerytalnego. Taki warunek nie wynika z tego przepisu.

2. Nieuprawnione jest wnioskowanie, że skoro przepis art. 39 k.p. używa zwrotu "okres zatrudnienia", to wszystkie warunki muszą być spełnione w konkretnym (jedynym) układzie, czyli w ostatnim zatrudnieniu pracowniczym (stosunku pracy). Punktem odniesienia dla wypowiedzenia (zdarzenia istotnego w sprawie) są tylko dwie kwestie, czyli, czy pracownik osiągnął wiek, w którym brakuje mu nie więcej niż 4 lata do wieku emerytalnego i czy okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło (przewodniczący)

SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)

SSA Anna Szczepaniak-Cicha

w sprawie z powództwa B. K. przeciwko Telewizji [...] o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 grudnia 2014 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 5 lipca 2013 r.,

oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

W sprawie o przywrócenie do pracy Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem, po rozpoznaniu apelacji pozwanego pracodawcy, zmienił uwzgledniający powództwo wyrok Sądu Rejonowego z 13 lutego 2013 r. i zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 18.624,54 zł, oddalając jej powództwo o przywrócenie do pracy. Pozwany zawarł z powódką umowę o pracę na czas określony od 1 lutego 2011 r. do 31 stycznia 2013 r. Pismem z 10 maja 2011 r. pozwany rozwiązał umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z zarzutem odmowy wykonania polecenia służbowego. Sąd Rejonowy stwierdził, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nie było zasadne i przywracając powódkę do pracy zasądził jej wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, jako że korzystała z ochrony zatrudnienia z art. 39 k.p. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że powódka nie dopuściła się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Stwierdził jednak naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 39 k.p., gdyż zakaz wcześniejszego wypowiedzenia umowy o pracę nie dotyczy umowy o pracę zawartej na czas określony, która uległaby rozwiązaniu z upływem okresu jej trwania przed osiągnięciem przez pracownika wieku emerytalnego, umożliwiającego mu uzyskanie prawa do emerytury. Ochrona przed zwolnieniem dotyczy tylko takich pracowników, dla których data osiągnięcia wieku emerytalnego przypada nie wcześniej niż z chwilą zakończenia umowy zawartej na czas określony (wyrok Sądu Najwyższego z 27 lipca 2011 r., II PK 20/11). Powódka urodziła się 3 kwietnia 1954 r. Umowa o pracę miała zakończyć się 31 stycznia 2013 r. i nie gwarantowała jej nabycia prawa do emerytury z chwilą ustania umowy. Powódka nabyłaby prawo do emerytury dopiero 3 kwietnia 2014 r., a więc po upływie ponad roku od ustania umowy o pracę. Ochronie przed wypowiedzeniem, określonej w art. 39 k.p., podlegają pracownicy, którzy mają zawartą umowę o pracę, z której wynika, że pracownik będzie zatrudniony u danego pracodawcy w momencie osiągniecia wieku emerytalnego. Ochrona ta nie ma zastosowania w sprawie powódki, gdyż umowa o pracę na czas określony uległaby rozwiązaniu przed osiągnieciem przez powódkę wieku emerytalnego umożliwiającego jej uzyskanie prawa do emerytury, tj. przed 3 kwietnia 2014 r. Powódce przysługuje odszkodowanie za niezasadne rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 56 § 1 i art. 58 oraz 59 k.p. W dniu zamknięcia rozprawy upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, dlatego nie uwzględniono roszczenia o przywrócenie do pracy.