Wyrok SN z dnia 16 lipca 2008 r., sygn. I PK 11/08

Ochrona przewidziana w art. 39 k.p. nie dotyczy nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza,

Sędziowie SN: Roman Kuczyński (sprawozdawca),

Jerzy Kwaśniewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 lipca 2008 r. sprawy z powództwa Ireny P. przeciwko Zarządowi Budynków Miejskich i Towarzystwu Budownictwa Społecznego Spółce z o.o. w G. o zapłatę wynagrodze­nia, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach z dnia 6 czerwca 2007 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Powódka domagała się przywrócenia do pracy na dotychczasowe stanowisko pracy oraz zasądzenia na jej rzecz od pozwanego kwoty 8.100,00 zł tytułem wyna­grodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach wyrokiem z 8 marca 2007 r. oddalił powództwo w całości i odstąpił od obciążania powódki kosz­tami procesu. Wydając to orzeczenie Sąd ustalił i przyjął za bezsporne następujące okoliczności faktyczne. Powódka była zatrudniona u pozwanego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 czerwca 1991 r. na pełnym etacie na stanowisku inspektora. Powódka z powodu choroby była niezdolna do pracy i nie­obecna w pracy w okresie od 1 października 2004 r. do 27 czerwca 2005 r., a następnie w kolejnym roku kalendarzowym od 23 lutego 2006 r. do 21 listopada 2006 r. pobierając w tym ostatnim okresie od dnia 24 sierpnia 2006 r. świadczenie rehabilita­cyjne. Pismem z dnia 21 listopada 2006 r., pozwany złożył powódce oświadczenie, iż z dniem 22 listopada 2006 r. rozwiązuje z nią bez zachowania okresu wypowiedzenia umowę o pracę zawartą w dniu 1 czerwca 1991 r. z uwagi na fakt, iż jej nieobecność w pracy trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku, tj. w oparciu o przepis art. 53 § 1 pkt 1b k.p. W końcu za bezsporne Sąd przyjął, że powódka w dacie rozwiązania umowy o pracę miała skończone 54 lata i posiadała ponad 38 lat składkowego i nieskładkowego okresu pracy. Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał roszczenie powódki za bezzasadne wskazując, że powódka nie kwestionowała, ani przeprowadzenia przez pracodawcę w sposób prawidłowy trybu konsultacji związkowej, ani ziszczenia się przesłanek z art. 53 § 1 pkt 1b k.p. uprawniających do rozwiązania z nią stosunku pracy w tym trybie. Spór w sprawie pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy powódka podlegała ochronie wska­zanej w art. 39 k.p. Mianowicie powódka podnosiła, iż do uzyskania uprawnień eme­rytalnych brakuje jej 3 miesiące (wcześniejsza emerytura w wieku 55 lat), a pozwana to stanowisko kwestionowała. W ocenie Sądu Rejonowego powódka takiej ochronie nie podlegała, albowiem przepis art. 39 k.p. przewiduje ochronę pracowników w wieku przedemerytalnym tylko wtedy, gdy rozwiązanie umowy o pracę poprzedzone było wypowiedzeniem, a umowa o pracę z powódką została rozwiązana w trybie art. 53 § 1 pkt 1b k.p., tj. po upływie okresu ochronnego, który trwał dłużej niż łączny okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku z tytułu niezdolności do pracy oraz pobie­rania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Rozwiązanie stosun­ku pracy na tej podstawie i przy bezspornym dalszym nieodzyskaniu zdolności do pracy następuje bez wypowiedzenia. Dodatkowo Sąd pierwszej instancji podniósł, że powołany przepis art. 39 k.p. przewiduje czteroletnią ochronę przed wypowiedze­niem, przed osiągnięciem wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia pracownikowi uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Z kolei zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity teks: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) wiek emerytalny dla kobiet wynosi obecnie 60 lat. Biorąc pod uwagę, iż po­wódka już po rozwiązaniu z nią umowy o pracę, tj. 1 marca 2007 r. ukończyła dopie­ro 55 lat, także z tego powodu przepis art. 39 k.p. nie mógłby być zastosowany.