Wyrok SN z dnia 11 lutego 2010 r., sygn. I PK 185/09

Pracodawca, który nie ma pisemnej zgody pracownika na wykonywanie dodatkowych obowiązków bez podwyżki, może zostać zmuszony przez sąd do wypłaty dodatkowego wynagrodzenia.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Zbigniew Korzeniowski

SSN Roman Kuczyński

w sprawie z powództwa K. W. przeciwko Syndykowi Masy Upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo Usługowego "L." Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, odprawę i wynagrodzenie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 lutego 2010 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 16 kwietnia 2009 r.,

uchyla zaskarżony wyrok w części oddalającej apelację powódki i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w K. - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy K. - Sąd Pracy wyrokiem z 11 września 2008 r., VII P 365/08, zasądził od pozwanego syndyka masy upadłości Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego "L.-S" Spółki z o.o. na rzecz powódki K. W. kwotę 1.866,96 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz kwotę 2.000 zł tytułem odprawy; w pozostałej części oddalił powództwo. Powódka domagała się zasądzenia od strony pozwanej odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn dotyczących pracodawcy, wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych oraz wynagrodzenia za wykonywanie także dodatkowej pracy niż przewidziana w umowie o pracę.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku magazyniera w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od 10 stycznia 2000 r. do 31 października 2003 r. Do powierzonych jej obowiązków należało: wydawanie narzędzi z magazynu ekipom budowlanym, a następnie ich odbieranie pod koniec dnia po powrocie ekip do siedziby spółki, w razie potrzeby wydawanie narzędzi pracownikom warsztatu oraz przyjmowanie do magazynu materiałów zakupionych przez kierowców, a także wydawanie materiałów, których zabrakło na budowach. Niezależnie od wykonywania tych czynności (objętych zakresem obowiązków wynikających z umowy o pracę) powódka, na ustne polecenie prezesa zarządu spółki, sprzątała pomieszczenia biurowe, korytarze i łaźnie o łącznej powierzchni około 200 m2, co miało miejsce od początku zatrudnienia. Prezes zarządu nigdy nie wyraził zgody na przyznanie powódce dodatkowego wynagrodzenia za sprzątanie, ponad wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania na stanowisku magazyniera, choć powódka upominała się o to. Sąd pierwszej instancji ustalił ponadto, że pracodawca nie wypłacił powódce w całości należnego jej wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Pracodawca wypowiedział powódce umowę o pracę w części dotyczącej stanowiska pracy, proponując jej po upływie okresu wypowiedzenia stanowisko sprzątaczki. Powódka odmówiła przyjęcia nowych warunków zatrudnienia, w związku z czym nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę.