Wyrok SN z dnia 11 maja 2016 r., sygn. I PK 151/15

1. Na podstawie art. 43 k.p. pracodawca nie może dokonać pracownikowi objętego ochroną przedemerytalną wypowiedzenia warunków pracy w części obejmującej normy czasu pracy bowiem hipoteza tego przepisu odnosi się do zmiany zasad wynagradzania.

2. Strony mogą w umowie o pracę albo w drodze odrębnego porozumienia w ramach obowiązującego pracownika wymiaru czasu pracy ustalić system lub rozkład czasu. Wówczas postanowienie takie może mieć charakter istotnego elementu indywidualnego stosunku pracy, a w konsekwencji jego zmiana również będzie wymagała porozumienia stron lub wypowiedzenia zmieniającego.

3. Przepisy rządzące służbowym stosunkiem pracy mają charakter ściśle bezwzględnie obowiązujący. Oznacza to, że w chwili ich wejścia w życie, przepisy ustawowe nie tylko zmieniają automatycznie treść stosunku pracy, ale także powodują, że do przywrócenia stanu zgodnego z prawem w przypadku błędnego określenia przez pracodawcę treści tego stosunku nie jest wymagane złożenie wypowiedzenia zmieniającego ani zachowanie jakiegokolwiek okresu uprzedzenia.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bogusław Cudowski (przewodniczący)

SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca)

SSN Beata Gudowska

w sprawie z powództwa B. Ś. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej [...] o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 11 maja 2016 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. z dnia 29 stycznia 2015 r.,

oddala skargę kasacyjną i nie obciąża powódki kosztami postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy- Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł. wyrokiem z dnia 1 października 2014 r. oddalił powództwo B.Ś. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej [...] o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka B. Ś. została zatrudniona w pozwanym Zespole Opieki Zdrowotnej z dniem 1 kwietnia 1990 r. na stanowisku starszego technika fizjoterapii. W dniu 21 marca 2014 r. pozwany wypowiedział powódce umowę o pracę w części dotyczącej obowiązującej ją normy czasu pracy, która wynosiła 5 godzin na dobę i przeciętnie 25 godzin tygodniowo, wskazując jako przyczynę konieczność zmiany umów zawartych z technikami fizjoterapii w zakresie czasu pracy w związku z regulacją zawartą w art. 214 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 618; dalej jako ustawa o działalności leczniczej). Po upływie trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia czas pracy powódki miał wynosić 7 godzin 35 minut na dobę i przeciętnie 37 godzin 55 minut na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Powódka w dacie wypowiedzenia zmieniającego miała ukończone 60 lat i do uzyskania uprawnień emerytalnych brakowało jej mniej niż 4 lata.