Postanowienie SN z dnia 24 września 2008 r., sygn. III KK 401/07

Zachowanie skazanego D. Ł., który użył wobec pokrzywdzonej przemocy polegającej na przytrzymaniu jej rąk i jednocześnie zabrał na jej szkodę rzeczy ruchome o wartości 16 złotych, wyczerpało znamiona przestępstwa rozboju.

Z uzasadnienia:

 „Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie. Otóż, rozpoznając przedmiotową kasację Sąd Najwyższy na rozprawie w dniu 21 lutego 2008 r. stwierdził, że w sprawie wystąpiło zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy, które wiąże się z udzieleniem odpowiedzi na pytanie „czy zakresy znaczeniowe pojęć użytego w art. 280 § 1 k.k. oraz użytego w art. 130 § 3 k.w. są tożsame”. Tak też sformułowane zagadnienie Sąd Najwyższy postanowił przedstawić powiększonemu składowi tego Sądu. W uchwale z dnia 30 czerwca 2008 r., I KZP 10/08, Sąd Najwyższy, w powiększonym składzie, rozstrzygając wspomniane zagadnienie prawne stwierdził, że „zakresy znaczeniowe zwrotów , użytego w art. 280 § 1 k.k. i , użytego w art. 130 § 3 k.w. - są tożsame”. W świetle powyższej uchwały kasacja obrońcy nie mogła zostać uwzględniona. Podniesiony w niej zarzut zasadzał się bowiem na nadaniu różnych znaczeń pojęciom „przemocy wobec osoby”, użytego w art. 280 § 1 k.k. i „gwałtu na osobie”, użytego w art. 130 § 3 k.w., który to pogląd wyrażono w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2007 r., I KZP 39/06 (OSNKW 2007, z. 4, poz. 30). Zgodnie z tym stanowiskiem „pojęcie , zawarte w art. 130 § 3 k.w., oznacza kwalifikowaną postać przemocy wobec osoby, charakteryzującą się użyciem siły fizycznej o natężeniu stwarzającym niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia”. W rezultacie, zachowania polegające na kradzieży rzeczy ruchomej przy użyciu przemocy ulegałyby „przepołowieniu”. Gdyby bowiem wartość skradzionej rzeczy ruchomej nie przekroczyła 250 złotych i zarazem intensywność użytej „przemocy” nie osiągnęła poziomu „gwałtu”, czyli nie stwarzała niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia osoby, to sprawca wyczerpałby jedynie znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. Przy takim rozumieniu przytoczonych pojęć zachowanie skazanego D. Ł., które polegało na „przytrzymaniu pokrzywdzonej za ręce” i zabraniu na jej szkodę rzeczy ruchomych o wartości 16 złotych należałoby zakwalifikować z tego ostatniego przepisu i kasacja byłaby rzecz jasna zasadna. W cytowanej uchwale z dnia 30 czerwca 2008 r. Sąd Najwyższy zajął jednak odmienne stanowisko od tego, które wyrażono w uchwale z dnia 21 marca 2007 r. Uznał bowiem, że zakresy znaczeniowe wymienionych już wyżej pojęć, użytych w art. 280 § 1 k.k. i art. 130 § 3 k.w., są tożsame W konsekwencji, kradzież rzeczy ruchomej przy użyciu przemocy stanowi przestępstwo rozboju również wówczas, gdy wartość skradzionej rzeczy ruchomej nie przekracza 250 złotych, a użyta przemoc nie osiągnęła intensywności, która stwarzałaby zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 441 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. uchwała z dnia 30 czerwca 2008 r. jest wiążąca dla Sądu Najwyższego rozpoznającego kasację w niniejszej sprawie. Tak więc zachowanie skazanego D. Ł., który użył wobec pokrzywdzonej przemocy polegającej na przytrzymaniu jej rąk i jednocześnie zabrał na jej szkodę rzeczy ruchome o wartości 16 złotych wyczerpało znamiona przestępstwa rozboju. Dlatego też podniesiony w kasacji zarzut obrazy art. 280 § 1 k.k. oraz art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 130 § 3 k.w. okazał się nietrafny.”