Wyrok SN z dnia 7 grudnia 2000 r. sygn. I PKN 142/00

Formułowane na podstawie art. 241⁶ KP przez strony układu zbiorowego pracy wyjaśnienia treści jego postanowień są prawnie wiążące.

Przewodniczący SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Barbara Wagner

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2000 r. sprawy z powództwa Stanisława M. przeciwko Hucie „Ł.” Spółce Akcyjnej w G. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 21 października 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

W imieniu powoda Stanisława M. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 21 października 1999 r. [...], którym oddalono jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Gliwicach z dnia 31 marca 1999 r. [...].

Powód wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez Hutę „Ł.” SA w G. w dniu 8 stycznia 1999 r. Oddalając jego powództwo Sąd Pracy ustalił, iż był on zatrudniony u strony pozwanej w okresie od 1 lipca 1952 r. do 9 lipca 1973 r., a następnie od 3 grudnia 1980 r., ostatnio na stanowisku dyrektora do spraw produkcji. W okresie od 1994 r. do 1998 r. powód pełnił funkcję radnego Rady Miasta w G. Kadencja powoda upłynęła w dniu 19 czerwca 1998 r. W dniu 8 stycznia 1999 r. strona pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę z zachowaniem pięciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, podając jako przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie osiągnięcie przez powoda wieku emerytalnego i nabycie uprawnień do emerytury. O zamiarze wypowiedzenia umowy o pracę strona pozwana poinformowała w dniu 30 grudnia 1998 r. reprezentującą powoda organizację związkową która w ustawowym terminie nie wniosła zastrzeżeń. W oparciu o pisemne wyjaśnienia treści § 1 ust. 3 pkt 7 rozdziału III zakładowego układu zbiorowego z dnia 31 grudnia 1996 r. oraz zeznania świadków E.W., E.K., T.K. Sąd pierwszej instancji ustalił, iż zgodnym zamiarem stron przy redagowaniu tego przepisu było przyznanie ochrony wyłącznie pracownikom pełniącym z wyboru funkcje w organach związkowych i samorządowych działających wewnątrz Huty. Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka W.K., który twierdził, iż sporny przepis dotyczy również pracowników pełniących z wyboru funkcje w organach samorządowych poza Hutą w tym również w organach samorządu terytorialnego. Zeznania te Sąd Pracy ocenił jako sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Powyższe ustalenie Sąd pierwszej instancji oparł również na art. 240 § 3 pkt 1 KP, zgodnie z którym układ zbiorowy pracy nie może określać zasad szczególnej ochrony pracownika przed rozwiązaniem stosunku pracy.