Wyrok SN z dnia 3 lutego 1999 r. sygn. III RN 133/98

Ocena spełnienia warunku zgromadzenia wymaganego wkładu mieszkaniowego z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 103, poz. 446 ze zm.), powinna być dokonana według stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu 31 grudnia 1990 r.

Przewodniczący: SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 1999 r. sprawy ze skargi Małgorzaty W. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast w W. z dnia 18 marca 1997 r. [...] w przedmiocie odmowy przyznania rekompensaty pieniężnej na cele mieszkaniowe, na skutek rewizji nadzwyczajnej Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 lutego 1998 r. [...]

oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Wojewoda T. decyzją z dnia 4 kwietnia 1995 r. [...] odmówił przyznania Małgorzacie W. rekompensaty przeznaczonej na uzupełnienie wydatków poniesionych na cele mieszkaniowe, przewidzianej w art. 7 ustawy z dnia 4 października 1991 r. o zmianie niektórych warunków przygotowania inwestycji budownictwa mieszkaniowego w latach 1991-1995 oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 103, poz. 446 -powoływana nadal jako: ustawa z 1991 r.). Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 18 marca 1997 r. [...] utrzymał w mocy powyższą decyzję Wojewody T. W uzasadnieniu obu wymienionych decyzji odmowę uwzględnienia wniosku strony uzasadniono tym, że w dniu 31 grudnia 1990 r. nie miała ona wymaganego wkładu mieszkaniowego, bowiem wkład na jej książeczce mieszkaniowej (łącznie z należnymi odsetkami i premią gwarancyjną) wynosił 307 zł i był niższy o 66,41 zł od wymaganego wkładu ustalonego przez Wojewodę T. Ponadto wnioskodawczyni nie osiągnęła pełnoletniości w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 4 października 1991 r., a tym samym - w opinii organów rozstrzygających - nie spełniała również kolejnej przesłanki zastosowania art. 7 tej ustawy. W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wymienioną powyżej decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 18 marca 1997 r. wnioskodawczyni zarzuciła, że podejmując rozstrzygnięcie organ odwoławczy nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych przez nią już w odwołaniu. Skarżąca podniosła w szczególności, że w dniu 31 grudnia 1991 r. obowiązywało ustalenie Wojewódzkiego Związku Spółdzielni Mieszkaniowych w T., wiążące od dnia 1 czerwca 1989 r. i nie zweryfikowane do dnia 16 stycznia 1995 r., wedle którego tzw. „wymagany wkład mieszkaniowy” w celu ubiegania się o przydział spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego typu M.-2 (o powierzchni 38 m) powinien wynosić 49,40 zł. Wykazanie wkładu w tej wysokości na książeczce mieszkaniowej PKO powodowało też odnotowanie w rejestrze kandydatów na członków spółdzielni mieszkaniowych, że kandydat zgromadził wymagany wkład. W dniu 2 stycznia 1990 r. skarżąca miała zgromadzony na książeczce mieszkaniowej PKO wkład w wysokości 97,27 zł, a więc kwotę dwukrotnie wyższą od wymaganej. Jednakże wówczas fakt ten nie został odnotowany w rejestrze kandydatów, bowiem dokonywano tego z inicjatywy kandydata, a skarżąca nie wystąpiła wtedy z takim wnioskiem, zaabsorbowana w owym czasie problemami związanym z chorobą nowotworową swego brata. Tymczasem w dniu 7 lutego 1990 r. Wojewódzki Związek Spółdzielni Mieszkaniowych [...] w T. został postawiony w stan likwidacji, a Wojewoda T., do którego kompetencji (na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości - Dz.U. Nr 6, poz. 36) przeszedł obowiązek prowadzenia listy kandydatów zarejestrowanych w WZSM w T., a tym samym także kompetencja do określania kryteriów tzw. „wymaganego wkładu mieszkaniowego”, ustalił w dniu 16 stycznia 1995 r. nową wysokość „wymaganego wkładu mieszkaniowego” z mocą od dnia 31 grudnia 1990 r., przy czym była ona wyższa od wysokości wkładu na książeczce mieszkaniowej skarżącej. Skarżąca twierdziła jednak, że mimo to odmowa przyznania jej rekompensaty przewidzianej w art. 7 ustawy z 1991 r. jest nieuzasadniona, bowiem wniosek o jej wypłatę złożyła jeszcze przed zmianą wysokości „wymaganego wkładu mieszkaniowego”, która została wprowadzona przez Wojewodę T. dopiero w dniu 16 stycznia 1995 r. i to ze skutkiem wstecznym. Tym samym, w ocenie skarżącej, organy administracji państwowej dopuściły się naruszenia konstytucyjnej zasady równości (art. 67 i art. 81 obowiązujących wówczas przepisów konstytucyjnych).