Wyrok SN z dnia 28 lipca 1999 r. sygn. I PKN 110/99

Konflikt między pracownikiem żądającym przywrócenia do pracy a jego przełożonym (współpracownikiem) uzasadnia uznanie przywrócenia do pracy za niecelowe (art. 45 § 2 KP), jeżeli jest poważny, długotrwały, głęboki, a przede wszystkim zawiniony przez pracownika lub powstały na tle dotyczących go okoliczności.

Przewodniczący: SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)

Sędziowie: SN Barbara Wagner, SA Katarzyna Gonera

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 1999 r. sprawy z powództwa Macieja K. przeciwko Ośrodkowi Dokumentacji Zabytków w W. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 15 stycznia 1998 r. [...]

zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że oddalił apelację strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy dla Warszawy Pragi w Warszawie z dnia 23 września 1997 r. [...] i zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda koszty postępowania kasacyjnego w kwocie 100 zł (sto).

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 23 września 1997 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy dla Warszawy-Pragi w Warszawie przywrócił powoda Macieja K. do pracy w Ośrodku Dokumentacji Zabytków w W. na poprzednich warunkach i zasądził na jego rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Sąd Rejonowy ustalił, że powód był zatrudniony w pozwanym Ośrodku od dnia 1 grudnia 1994 r. na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo na czas określony 3 miesięcy, a od 1 marca 1995 r. na czas nie określony. W dniu 29 października 1996 r. w czasie wykonywania przez powoda pracy w ramach dodatkowego zatrudnienia przy budowie Kompleksu Urbanistycznego [...] w W. zaistniała potrzeba przedłużenia pobytu na tej budowie. Potrzeba ta wystąpiła nagle i nie była do przewidzenia we wcześniejszym terminie. W związku z tym powód o godz. 7 zatelefonował do siedziby pozwanego i w rozmowie z portierem uprzedził o możliwości spóźnienia się do pracy, a następnie, około 10, ponownie telefonował do Ośrodka, by rozmawiać ze swoim przełożonym Sławomirem Ż. W związku z jego nieobecnością poprosił tylko pracownika Działu Archeologii Halinę Ł. o przekazanie kierownikowi informacji o niemożności stawienia się do pracy i prośby o udzielenie urlopu wypoczynkowego w tym dniu. Następnego dnia powód osobiście złożył wniosek o udzielenie urlopu wypoczynkowego na okres od 29 października do 31 października 1996 r. Przełożony powoda, mimo jego prośby, nie złożył na wniosku stosownej adnotacji i wobec tego powód pozostawił pismo w Dziale Kadr i Administracji i opuścił swoje stanowisko pracy. Po tym fakcie Sławomir Ż. uczynił na wniosku o urlop adnotację „nie wyrażam zgody". Dnia 30 października 1996 r. Sławomir Ż. zwrócił się do Dyrektora z pisemnym wnioskiem o ukaranie powoda naganą za niewykonywanie poleceń służbowych oraz o natychmiastowe zwolnienie go z pracy za permanentne lekceważenie obowiązków służbowych, mimo udzielanych ustnych upomnień. Do wniosku dołączono notatkę służbową o samowolnym niezgłoszeniu się powoda do pracy w dniach 29-31 października 1996 r. Pismem z dnia 6 listopada 1996 r. Dyrektor pozwanego Ośrodka zwrócił się do NSZZ „Solidarność" Mazowsze - Komisji Zakładowej [...] przy Ośrodku z prośbą o wyrażenie opinii w związku ze stwierdzeniem ciężkiego naruszenia przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych i zamiarem rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 KP. W piśmie tym nie wskazano konkretnej przyczyny rozwiązania umowy. Komisja nie zajęła stanowiska w tej sprawie. W dniu 14 listopada 1996 r. powód otrzymał od pozwanego pismo zawierające oświadczenie o natychmiastowym rozwiązaniu z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 KP z tym dniem w związku ze stwierdzeniem ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Nie zawierało ono uzasadnienia. Sąd Rejonowy podniósł, że pozwany dopuścił się naruszenia przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia nie wskazując w oświadczeniu z dnia 14 listopada 1996 r. konkretnej przyczyny zwolnienia dyscyplinarnego. Przyczyny tej nie wskazano także w piśmie z dnia 4 listopada 1996 r. skierowanym do zakładowej organizacji związkowej. Stanowisko pozwanego, zdaniem Sądu Rejonowego, jest niejednolite i niekonsekwentne, co uniemożliwia wnikliwe i precyzyjne zbadanie rzeczywistych przyczyn rozwiązania umowy o pracę. W konsekwencji takich ustaleń Sąd Rejonowy odwołując się do art. 56 § 1 KP i art. 57 § 1 KP żądanie powoda uwzględnił.