Uchwała SN z dnia 4 września 1992 r., sygn. II UZP 17/92

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości – w sprawie z wniosku Wiesława L. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w A. o wysokość renty inwalidzkiej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 26 sierpnia 1992 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku postanowieniem z dnia 8 czerwca 1992 r. III AUr 142/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy dopuszczalne jest stosowanie art. 358¹ § 3 k.c. do świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, a w razie odpowiedzi pozytywnej – czy prawidłowym byłoby przyjęcie jako kryterium waloryzacji świadczenia rentowego, nie wypłaconego na skutek błędu organu rentowego, kwoty miesięcznej renty inwalidzkiej, do jakiej ubezpieczony byłby uprawniony w dacie orzekania?”

podjął następującą uchwałę:

Przepis art. 358¹ § 3 kodeksu cywilnego nie ma zastosowania do świadczeń emerytalno-rentowych.

Uzasadnienie